Rozdział 18

POCZĄTEK

Dla Ushio

– za pomoc, jaką mnie obdarzyłaś podczas mojej walki z brakiem weny.

Dla Anayi

– z przeprosinami, wielkimi wręcz oraz podziękowaniami. Znowu.

Dla reszty komentujących.

Przepraszam za moją ‘przerwę’ – istoty z innego wymiaru porwały mnie w wir edukacji.

Bądź co bądź, uczyć też się muszę.

W mojej głowie zaczęły kłębić się tysiące przeróżnych myśli. Co, jeśli mi się nie uda? Jeśli nie zostanę chuninem? I będę musiał czekać kolejny rok, by móc ponownie przystąpić do egzaminu? Obawiałem się. Przecież do tego testu przystępowali również genini starsi ode mnie – a co za tym szło, byli bardziej doświadczeni. Wykonali więcej misji, opanowali więcej technik. Można by rzec, iż my, początkujący shinobi, z takimi młodymi ninja nie mielibyśmy szans. Trochę przerastała nas ta sytuacja – świadomość tego, iż możemy polegnąć nie dawała nam spokoju. Moim sercem jednocześnie targała ekscytacja – w końcu, był to punkt zwrotny w mym życiu, od niego wszystko mogło się zmienić oraz lęk – wizja porażki nie należała do najprzyjemniejszych. Ryzyko było dużo – przechodzić przez drzwi i zdać się jedynie na swoją drużynę oraz umiejętności albo stchórzyć.

Jednakże, chyba największą presję odczuwał Hiku – w dniu, w którym składaliśmy formularze, on wahał się najbardziej. Ręce mu się trzęsły, gdy go oddawał. Pocieszałem go, że wszystko będzie dobrze i że da radę – jak prawdziwy przyjaciel – ale nie byłem do końca pewien, czy odniosło to jakieś pozytywne skutki. Wiedziałem jedno – musieliśmy spróbować. Byliśmy trzynastoletnimi geninami, którzy pragnęli stać się lepszymi ninja. Egzamin na chunina był niczym most, pozwalający mi przejść na drogę, prowadzącą do mojego marzenia, celu, który sobie sam obrałem. Nie ważne, jak bardzo dla innych było ono nieprzewidywalne.

Tymczasem, Konami i Kusuri uśmiechały się, jakby były całkowicie przygotowane i całym swoim umysłem wierzyły w swoje umiejętności. Cóż, w końcu obie mogły polegać na swej wiedzy oraz umiejętnościach medycznych, które z dnia na dzień u nich rosły. Taiyo również pocieszał młodego Ichiro, próbował wszczepić w niego wiarę we własne możliwości. Bliźniaki zaś, stali zmęczeni, wdając się w rozmowę ze śmiertelnie poważnym Matsuo.

Jedynie Kushina z nikim nie rozmawiała. Jej wiecznie uśmiechnięta twarzyczka tym razem przybrała przygnębiony wyraz. I nagle, jakaś siła przyciągnęła mnie do niej. Moim priorytetem było pocieszenie jej. Chciałem dać jej otuchę, wiarę, by ten potężnych płomień woli walki, który w niej tkwił, rozpalił się na nowo oślepiającym blaskiem. Nie wiedziałem, dlaczego, ale widok jej uśmiechniętej sprawiał mi radość. To było coś zupełnie innego niż dotychczas… Jednakże, co ja takiego odczuwałem? Byliśmy tylko przyjaciółmi… Na moją twarz wkroczył ciepły, szczery, przepełniony przyjaźnią uśmiech. Obdarzyłem nim czerwonowłosą, stojącą na uboczu. Coś rzeczywiście musiało się stać – zawsze była w centrum towarzystwa. To właśnie w naszym otoczeniu przybierała rolę iskierki, roznoszącą wokół zaraźliwy, przepełniony radością nastrój. Jej serce rzadko się smuciło. W jej żywych, granatowych oczach można było dostrzec ból przeszłości, jednakże skrupulatnie go ukrywała pod wiecznie roześmianym usposobieniem.

– Coś się stało? – zapytałem delikatnie.

Uzumaki popatrzyła na mnie tak, jakbym wyrwał ją z nagłego transu porywających myśli. W jej zasmuconych oczach nagle zaczęło malować się zniecierpliwienie i niepokój. Mimo to, nie odszedłem od niej – wciąż darzyłem ją uśmiechem, nie zrażając się jej naglą zmianą wyrazu twarzy.

– Oczywiście, że nie, tam teges! – odpowiedziała żywo.

– To dlaczego się smucisz? – znów się odezwałem, tym razem trochę pewniej.

Kushina uniosła w górę brew i ku mojemu zdziwieniu, również uniosła subtelnie kąciki swych warg. Splotła ręce na klatce piersiowej i stanęła w dumnej pozie przede mną.

– Nie smucę się! – odparła. – Jak mam się smucić, skoro to pewne, że zostanę chuninem, tam teges?

Jej zapał, który wydostał się na powierzchnię natychmiast mnie rozweselił. Teraz dziewczyna była tą Kushiną, którą znałem i lubiłem. Jednakże, coś nagle przerwało nam tę radość – z tyłu dobiegły złośliwe, przepełnione wrednością i zawiścią śmiechy. Nagle, cała nasza dziewiątka przestała wydobywać z siebie jakiekolwiek dźwięki. Odwróciliśmy się i naszym oczom ukazał się stary znajomy z Akademii. Ten sam, który to po raz pierwszy wyśmiał włosy Uzumaki, wyzywając od „pomidora”… Sugai Akaru wraz ze swoją drużyną… Nagle, w oczach stojącej obok mnie czerwonowłosej pojawił się mord, głęboko zakorzeniony w jej wielkich oczach. Gdyby tylko mogła, zmiażdżyłaby wzrokiem chłopaka, z którym to miała na pieńku. Niestety, była w stanie jedynie posłać mu piorunujące spojrzenie.

– Ty chuninem? – zapytał pogardliwie, zatrzymując się przed nami. – Czy ty widziałaś swoje techniki?

– Lepsze jej techniki jak twoja gęba, Akaru! – krzyknął w obronie Taiyo.

– Dalibyście sobie spokój – powiedziała Kusuri. – Każde z nas tutaj obecnych chce zostać chuninem. Nie dyskryminujcie innych.

– Rany, jaka obronna odsiecz – rzekł cienkim, udawanym głosem kompan z drużyny młodego Sugai. – Bo ona sama nie umie się odezwać, o nie!

Ręce Kushiny zaczęły niebezpiecznie drżeć, a jej drobna twarzyczka pobladła. Zmartwił mnie jej stan, nawet bardzo. Zmroziłem chłopaków swoimi błękitnymi oczami, podobnie jak reszta moich przyjaciół. Jiraiya, Hana i Itari zaś, którzy stali naprzeciwko nas, popatrzyli na to wszystko bardzo krytycznym okiem. Zwłaszcza Inuzuka – w jej morskich oczach tliła się gigantyczna chęć sprania tych chłopaków. Odniosłem wrażenie, jakby wiedziała jak może czuć się Uzumaki.

– Dajcie nam spokój, do tego egzaminu może przystąpić każdy genin, spełniający wymagania! – warknąłem.

– Stulcie pysk! – krzyknęła rozwścieczona czerwonowłosa.

Akaru wraz ze swoim znajomym tylko zaśmiali się drwiąco. Wtedy zauważyłem, że za nimi stała niezbyt wysoka dziewczyna, z ochraniaczem Konohy zawiązanym na czole. Z jej ciemnych, kruczych tęczówek wywnioskowałem, iż nie popierała ona zachowania jej towarzyszy. Z jej ust wyrwało się głębokie westchnięcie. Geninka wywróciła leniwie oczami, wpatrując się z irytacją w swych kolegów z drużyny. Jej ciemne, długie włosy spływały swobodnie po jej plecach, sięgając niemalże pasa. Ich barwa była ciemniejsza niż heban, niż niebo, przybierające nocną szatę.

– Chłopaki, spokój – mruknęła. – Przyszyliśmy wziąć udział w egzaminie, a nie robić sobie wrogów z jednej, rodzimej wioski.

– Cicho bądź, Mikoto! – uciszył brunetkę chłopak, uśmiechający się podle do Kushiny.

– Obca! Potwór! – krzyczał na prawo i lewo najlepszy przyjaciel młodego Sugai.

Uzumaki skuliła głowę i wzięła głęboki haust powietrza. Znów przeszyła wzrokiem geninów tym razem, bez jakiegokolwiek zahamowania. Żyłka na jej czole pulsowała ze złości, tlącej się w małej posturze dziewczyny. Podeszła z impetem do chłopaka i złapała go za koszulkę. Odniosłem wrażenie, jakby jej osobowość została włączona na tryb „Krwawej Habanero”… Od ponad roku żadne z nas nie słyszało tego miana, jednakże teraz się ono na nowo uaktywniło. Kushina zamachnęła się i niemalże walnęłaby pięścią chłopaka w policzek. W porę zatrzymali ją Jiraiya i Itari. Białowłosy złapał ją w pasie, zaś Sakuro uniemożliwił jej jakiekolwiek ruchy dłońmi. Nawet nadgarstkami nie była w stanie ruszać.

Zrezygnowana Kushina wypuściła ze swych piąstek koszulę chłopaka. Ten zaś, natychmiast uciekł z jej żelaznych objęć, odchodząc wraz ze swoją drużyną.

– Wariatka! – krzyknął.

Hana westchnęła głęboko, spoglądając czule na czerwonowłosą.

– Nie musieliście jej zatrzymywać – mruknęła śmiertelnie poważnie. – Należało się chłopakowi…

Sakuro wlepił swe zdziwione, krucze oczy w swoją narzeczoną. Może spodziewał się, że joninka poprze zachowanie czerwonowłosej Uzumaki, ale powaga z jaką to powiedziała wywarła na nim największy szok.

– Co ty mówisz? – zapytał, w tej samej chwili wypuszczając ręce Kushiny.

– Nie zdziwił cię fakt, że ten rozwydrzony dzieciak ma na imię tak samo, jak mój ojciec? – zapytała, unosząc brwi do góry.

Gdy jonini wypuścili ze swych rąk dziewczynę, na jej twarzy pojawił się grymas. Pomijając wściekłość, jaka nią miotała, dostrzegłem na samym dnie jej tęczówek smutek, jaki obezwładnił jej ciało. Wbrew maski, jaką próbowała nałożyć, wciąż była roztrzęsiona. Nie dziwiłem jej się – nie widziała się z Akaru dobre trzy lata, a on wciąż miał ją za „obcą”… Też poznała skutki, jakie mogła wywołać wojna, spowodowana przez konflikt Wielkich Nacji… Chciała jedynie odnaleźć dom…

– Ten chłopak to syn mojej bardzo dalekiej kuzynki.– wytłumaczyła Hana. – Jest ona prawnuczką siostry mojej prababki. Kiedy wyszła za mąż, zmieniła nazwisko. Jej mąż zginął podczas II Wojny… A młody stał się straszną zakałą… Stracił swój autorytet…

– Coś dużą masz rodzinkę, sensei – odparł Taiyo, próbując rozładować atmosferę.

Hana uśmiechnęła się smutno i poklepała złotookiego po ramieniu przyjaźnie.

– Kiedyś wam o niej opowiem – odparła. – Jednakże, trzeba było pozwolić dziewczynie się zająć tym chłopakiem…

– Hej, a tak właściwie, to gdzie był ich sensei? – zapytała Konami, spoglądając to na Itariego, to na Jiraiyę zdziwionym wzrokiem.

Erotoman jedynie wzruszył ramionami.

–  Pewnie byli tak pewni swojej decyzji, iż uznał, że nie musi z nimi przychodzić – zasugerował. – My was odprowadziliśmy, bo w gruncie rzeczy, jesteście jednymi z młodszych geninów…

– Co ty opowiadasz?! – oburzył się Hiku. – Przecież my też jesteśmy pewni swojej decyzji!

– Eh, a czy to moja wina, że nawet jeśli byście tego nie chcieli, tworzymy jedną, wielką rodzinę ninja? – zapytał poirytowanym tonem białowłosy jonin.

– Jeśli jesteście pewni swego wyboru – zaczęła Inuzuka – to śmiało idźcie na przód, nie patrzcie się na nas.

Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia między sobą i bezgłośnie ustaliliśmy, iż przechodzimy. Podeszliśmy do drzwi, a Taiyo pociągnął klamkę w dół. Kiedy tylko drewniane wrota się uchyliły, zaczęliśmy z dumą wypisaną na twarzy przekraczać próg pomieszczenia, w którym zbierała się reszta młodych shinobich. Ostatni raz uśmiechnęliśmy się szeroko do naszych joninów, mentorów, nauczycieli…

– Powodzenia – krzyknął za nami Itari.

*          *          *

W pokoju, wypełnionym najróżniejszymi ławkami, krzesłami oraz stolikami, znajdowali się pozostali genini. Na twarzach niektórych malował się grymas, zaś innych wręcz rozpierała radość. Tylko nielicznych zjadały nerwy – zapewnie reszta chciała schować swoje obawy pod maską, jaką była pewność siebie. Gdy tylko znaleźliśmy się w sali, oczy wszystkich były skierowane na nas. Ci starsi ninja popatrzyli na nas z niedowierzaniem, chociaż wyczułem także ukrytą w nich pogardę. Młodsi shinobi, chociaż była ich zaledwie garstka rozszerzyli nagle swe tęczówki i skulili głowy.

– Kolejni? – usłyszeliśmy z tłumu czyjś zmęczony, wręcz rozleniwiony ton.

I nagle, naszym oczom ukazała się szóstka geninów, w tym Hino – o rok starsza siostra Taiyo. Wyglądem przypominała jego sobowtóra płci żeńskiej – włosy z ostrą, wpadającą w oczy grzywką o tym samym odcieniu brązu, złote, błyszczące tęczówki, w których to płynęła zaraźliwa chęć życia oraz identyczny, zadziorny, prosty nos. Wzrostem była niewiele wyższa od nas, może dzieliła nas różnica dwóch, trzech centymetrów. W jej ochraniaczu, zawiązanym na czole, odbijało się rażące światło jarzeniowych lamp, umiejscowionych na śnieżnobiałym suficie. Uśmiechnęła się do nas szeroko, posyłając w naszym kierunku strumień pozytywnej energii i zlustrowała nas swym wzrokiem.

– Taiyo! – przywitała się z bratem, splatając swe dłonie na jego karku. Trochę go zdziwił akt tej czułości, jednakże odwzajemnił uścisk swej siostry, poklepując ją po plecach.

Szatynka wypuściła chłopaka ze swych objęć i jej spojrzenie nagle stanęło na stojących obok siebie Kusuri, Konami oraz Kushinie. Na Uzumaki popatrzyła z największym zaciekawieniem – w końcu, po raz pierwszy widziała czerwonowłosą na oczy. Dziewczyna trochę się zaniepokoiła, gdy Hino zaczęła jej się bacznie przyglądać, ale nie dała tego po sobie poznać. Uniosła jedynie brew do góry, podczas gdy starsza Hoshi zaśmiała się.

– Eh, widzę chłopcy, że macie nową koleżankę – odparła zachęcająco, wyciągając rękę na przywitanie. – Hoshi Hino. Starsza siostra Taiyo – uściśliła.

Na dźwięk znajomego nazwiska, Kushina natychmiast się rozluźniła. Podała szatynce dłoń i na jej twarz niespodziewanie wkroczył promienny uśmiech.

– Uzumaki Kushina, tam teges – przedstawiła się.

Tymczasem, Hino zaczęła spoglądać na nas. Podczas obserwowania Hiku, nie mogła uwierzyć własnym oczom – ostatni raz widziała młodego Ichiro, gdy ten miał zaledwie dziewięć lat. Trzeba było przyznać, iż wyrósł – nie tylko fizycznie, ale i w duchu. Stał się trochę pewniejszy siebie, jednak wciąż trzeba było go namawiać, zaszczepiać w nim wiarę. Jednakże, z wyglądu  naprawdę wydoroślał – na twarzy nie przypominał już takiego dzieciaka, za jakiego go w odległej przeszłości Hino uważała. Gdy skończyła lustrować mojego przyjaciela, zaczęła przypatrywać się mojej osobie. Nie spuszczała ze mnie wzroku – przyznam, iż było to trochę krępujące. Zwłaszcza, że dobiegły mnie ciche chichoty Konami, Kusuri oraz Kushiny.

– Siostrzyczko, czemu ty nas tak bacznie obserwujesz? – zapytał poirytowanym tonem Taiyo.

Hino westchnęła głęboko.

– Bracie, żebyś ty wiedział, jak ja dawno was nie widziałam… – zaczęła. –  Jedynymi osobami, z którymi się ostatnio spotkałam, to Hideki, Kiroi i Matsuo. Jak biegłam na misję, przypadkiem ich minęłam i pogawędziliśmy parę minut…

– Ale to było ponad miesiąc temu! – obruszył się szarowłosy kompan z mojej drużyny.

– Hej, a kim są twoi koledzy? – zapytałem, wskazując na pozostałą piątkę geninów, którzy stali za Hino.

Dziewczyna nagle sobie przypomniała o swych towarzyszach, którzy podeszli do naszej dziewiątki wraz z nią. Popatrzyła na nich z wyrzutem i westchnęła głęboko.

– Trzeba było mi przypomnieć, że zapomniałam o waszym istnieniu – powiedziała z poczuciem winy. – Przepraszam – mruknęła.

Nagle wysoki, zielonooki chłopak zaczął się cicho śmiać. Na jego głowie zaś sterczał wysoki koński ogon o barwie ciemny blond. Jego fryzura zdecydowanie wyróżniała się bardzo na tle innych geninów.

– Eh, Hino, byliśmy ciekawi, kiedy sobie przypomnisz – odparł uśmiechnięty.

– Inoichi! – warknęła młoda Hoshi.

Nagle wszyscy przestali wydawać z siebie jakiekolwiek dźwięki. W pomieszczeniu zapanowała  napięta, głucha cisza. Wszyscy odwrócili swoje twarze w kierunku otwartych na oścież drzwi, w których to stanęła grupka chuninów oraz przewodzący im jonin. Nie wyglądał zbyt przyjaźnie. Jego hebanowe, jakby zawistne oczy spoglądały na nas surowo i groźnie. Gdy się dopatrzyłem, ujrzałem na jego prawym policzku wielką szramę – zapewne była to jakaś blizna bitewna, która nieprzyjemnie kuła w oczy. Do tego, wyróżniał się od reszty swoimi długimi do pasa, szarymi włosami oraz ostro obciętą grzywką, spod której wystawał ochraniacz Konohagakure. Jonin zlustrował nas wzrokiem i odchrząknął głośno, by przerwać ostateczne szepty, roznoszące pomiędzy geninami.

– O boże – mruknął przerażony wręcz Kiroi.

– Co się stało? –zapytałem.

Zażenowany Hideki uniósł głowę do góry i popatrzył na mnie.

– Ten główny egzaminator… To nasz ojciec – wyjaśnił.

– CISZA! – krzyknął nagle jonin.

Wszyscy popatrzyliśmy na niego z zaciekawieniem, pomijając oczywiście bliźniaków Hayato, którzy skulili głowy i oparli czoła o dłonie.

– Zapraszam was na pierwszy etap egzaminu na chunina – powiedział swym donośnym, basowym głosem. – Egzamin pisemny.

Gdy egzaminator poinformował nas o pierwszym teście, odniosłem wrażenie, jakby atmosfera odrobinę się rozluźniła. Wtedy moje błękitne oczy napotkały Kushinę. Jej granatowe tęczówki znów się rozszerzyły, a w źrenicach znowu zagnieździło się przerażenie. Przełknęła głośno ślinę, biorąc głęboki haust powietrza.

– Egzamin… pisemny…? –wydukała niepewnie.

*          *          *

Linczujcie mnie ile chcecie, możecie mnie gdzieś zamknąć i pozostawić na pastwę losu… – wiem. DWA TYGODNIE… Zgroza, matko, przepraszam… UFO mnie porwało, UFO edukacji… GOMENE!
I żeby nie było - celowo nie dałam Hino szansy, by przedstawić tych chłopaków ;)Na razie :3
Ach, i bardzo chciałabym was zaprosić na mój fanpage na facebook.com - FB Isabel Witther. Jeśli nie problem, to zalajkujcie ;)
I żeby nie było - jeszcze się na Akaru zemszczą, to już od dawna wykreowało się w mojej główce. Oberwie chłopak za swoje ^^Możecie zgadnąć od kogo (=^.^=)

Postaram się, by następny pojawił się szybciej ;)

Ach, Sheeiren Imai i Yezoo – cieszę się, że wam się spodobało.

Pozdrawiam i do następnego.

Isabel-chan.

PS. Przepraszam za błędy ^^