Rozdział 17

PRZEŁOM

Obiecałam przyśpieszenie akcji – proszę bardzo! Dla wiernych komentujących – cieszę się, że czytacie i komentujecie mojego fanfic’a! Jestem zaskoczona ilością komentarzy, jakimi mnie obsypaliście :)

Cała moja drużyna przycisnęła się do siebie, by zająć jak najmniej powierzchni na kamiennym tarasie, a Itari objął naszą trójką od tyłu. Zaczęliśmy się uśmiechać szeroko, przynajmniej ja i mój sensei – bliźniakom mimika twarzy wychodziła dość opornie. Zwłaszcza w tym momencie. Wszyscy stanęliśmy na wprost swojego odbicia, widniejącego w czarnym obiektywie aparatu, a fotograf, zza białej zasłonki, zrobił nam zdjęcie. Nie mogłam pojąć, dlaczego mistrz o tym zapomniał! Dwa długie lata wypełnialiśmy ze sobą różne misje, wydawałoby się, że jest bardziej rozgarnięty ode mnie, w końcu był joninem, a tu takie zapominalstwo z jego strony…

    Dwa lata… Tak, nie mogłam uwierzyć, jak ten czas szybko zleciał… Przecież nie tak dawno byłam jeszcze niedoświadczoną dziesięciolatką, próbującą oswoić się z tą głupią bestią, która we mnie drzemała. A teraz? Prawie trzynastoletnia geninka, mająca na swoim koncie w sumie dwadzieścia jeden misji, która z dnia na dzień stawała się coraz to lepszą kunoichi. Nawet nie zauważyłam, jak bardzo polepszyłam swoje zdolności. Przede wszystkim, proste techniki jak Bunshin no Jutsu nie sprawiały mi już problemu – Itari zadbał o to, by poćwiczyć z nami kontrolę chakry, zwłaszcza ze mną. W końcu, wiedział, że jestem jinchuriki, dlatego też mnie najbardziej nie chciał odpuścić tych wszystkich treningów… Czasami miałam mu już ochotę mu przyłożyć moim prawym sierpowym, ale ze zmęczenia nie dawałam rady. Dobrze, że Hana robiła to za mnie, i to bardzo często.

    Również moje nastawienie do lisa, który tkwił we mnie od dobrych pięciu lat się zmieniło. Owszem, wiele niemiłych, gardzących słów na temat jinchurikich usłyszałam, jednakże puściłam je mimo uszu, ciesząc się tym, co posiadałam. Bo cóż mogli być warci ludzie, którzy w swych wypowiedziach podkreślali, że widzą w nas tylko ogoniaste bestie? Odbierali nam resztki człowieczeństwa tak, jakbyśmy nigdy ich nie posiadali. Ale… przypatrując się uważnie przez te parę lat mojemu mistrzowi zauważyłam, iż posiada on nadzwyczajny dar – we wszystkim potrafił dostrzec optymizm sytuacji. Dla niego nie było ludzi złych – byli tacy, co celowo i bezmyślnie zboczyli z dobrej ścieżki. Właśnie to tak w nim lubiłam – jego nastawienie do życia, otwartość, uśmiech, który naprawdę rzadko schodził z jego twarzy. Dzięki niemu, momentami czułam, że jestem w stanie bezpośrednio wykrzyczeć światu, iż jestem tym, kim jestem. Czyli niezbyt rozgarniętą, czerowonowłosą kunoichi z Kyubim w brzuchu.

    Gdy tylko po naszych oczach przeleciał nagły błysk, odsunęliśmy się od siebie raptownie, a przynajmniej takie było założenie – Sakuro wciąż nas trzymał w uścisku, uśmiechając się szeroko.

    – Mam nadzieję, że mi wybaczycie… – zaczął, patrząc na nas nerwowym wzrokiem.

    Posłałam mu piorunujące spojrzenie, próbując uwolnić się z owej zapory, którą wokół nas stworzył z własnych rąk. Niestety, to nic nie dało – albo mistrz miał stalowy chwyt, albo to my byliśmy za słabi. Jeszcze.

    – Ale na randki z Haną to miał czas, by pamiętać – wypomniał Hideki.

    – Za to ona zrobiła ze swoją drużyną zdjęcie, tam teges! – odparłam, patrząc na senseia spode łba.

    Ciemnowłosy prychnął tylko obrażony, wypuszczając nas ze swoich ramiona. Natychmiast się osunęliśmy. Itari spojrzał na nas, mrużąc zaciekle oczy, a my znienacka zaczęliśmy się śmiać.

    – Ile ja się jeszcze użerać z takimi geninami? – spytał błagalnym tonem.

    – To nie nasza wina, że od dwóch lat nie było żadnego egzaminu na chunina! – powiedział stanowczym tonem Kiroi. – Ojciec przez to zajęcia nie ma. Oczywiście, oprócz przesłuchań…

    – Był stan wojny – zaczął tłumaczyć jonin. – Ciężko teraz o jakiekolwiek sojusze, zwłaszcza, że jest duże prawdopodobieństwo, iż wybuchnie kolejna…

    – Kolejna, tam teges? – zdziwiłam się, a moje oczy natychmiast się powiększyły.

    Jako jedyna osoba ze wszystkich początkujących ninja w Konohagakure osobiście widziałam skutki, do jakich może doprowadzić owy konflikt zbrojny pomiędzy Wielkimi Nacjami. Odczułam to na własnej skórze, tracąc wszystko, na czym mi do tamtego czasu zależało. Rodzina, przyjaciele, dom… Te wspomnienia nagle zaczęły mi się przesuwać przed oczami, jakby w kółko puszczano mi ten same klatki w taśmie filmowej. Było mi naprawdę smutno, przypominając wszystko to, co w mgnieniu oka zaginęło, przepadło… Aż serce z żalu ściskało, a duszę z przykrości mi kuło. Wiele bym wtedy oddała, żeby to odzyskać. Gdybym tylko mogła, stawiłabym czoła wszystkiemu, by chociaż ostatni raz ich zobaczyć, przytulić, pożegnać… Żadnej z tych rzeczy nie zdążyłam zrobić, nawet nie wiedziałam, gdzie los nas rozsiał na tym świecie. Ciekawiło mnie, czy im wszystkim – byłym mieszkańcom Uzushiogakure – również było ciężko się zaklimatyzować, przyzwyczaić… Czy tęsknili za starą, dobrą Kushiną, której to łobuzerski uśmieszek nigdy z twarzy nie schodził?

    – Mogliby sobie już odpuścić – mruknął leniwie Kiroi. – Przecież im zawsze idzie tylko o błahostki!

    – A my, genini, którzy chcieliby być już chuninami, na tym tracimy – zawtórował Hideki.

   Zaczęłam kiwać potulnie głową na znak poparcia zdania bliźniaków. Mistrz popatrzył na nas zmęczonym wzrokiem i uniósł do góry brwi.

    – I co ja mam z tym zrobić? – zapytał.

    – Jesteś joninem, tam teges! Mamy myśleć za ciebie, sensei?

    – Pogadaj z szefem joninów Konohy – zaproponował szarowłosy Hayato. – Nie można by zrobić egzaminu tylko dla geninów z naszej wioski?

    Itari westchnął głęboko i oparł się tyłem o metalową balustradę, zakładając ręce na piersi. My natomiast, ukucnęliśmy, patrząc na mistrza. Z tej perspektywy wydawał się strasznie wysoki – zdecydowanie zbyt wysoki. W końcu, Sakuro otworzył usta, z których wydobyło się pytanie.

    – A nie uważasz, młody, że to nie byłoby fair wobec innych geninów z innych wiosek, którzy również chcieliby być chuninami?

    – Zauważ, że trochę nas się uzbierało przez te dwa lata, tam teges – odparłam. – Cały nasz rocznik, zeszłoroczny i tegoroczny – przypomniałam.

    – I jeszcze ci o rok od nas starsi – dopowiedział szatyn.

    – W każdym razie, sporo nas jest – uściślił Hideki.

    Ciemnowłosy przybrał nagle nieobecny wyraz twarzy, tak jakby urwał się do innego świata. Może to był jego sposób na zastanawianie się? A może on sam zaczął myśleć o czymś zupełnie innym? Nigdy nie umiałam go pojąć, nie wydawało mi się, żebym kiedykolwiek była w stanie. Jak taki wesoły, optymistyczny człowiek o barwnym, ciepły usposobieniu mógł być tak trudną do rozgryzienia osobą? Przecież ja byłam otwartą księgą – z pewnością można było mnie odczytać po wyrazie twarzy, spojrzeniu, postawie ciała. Nie byłam z tego faktu dumna – kiedyś mogło to zostać wykorzystane przeciwko mnie samej.

    Nagle sensei westchnął głęboko, a kąciki jego ust momentalnie ruszyły ku górze.

    – Dobrze – mruknął. – Podpytam się ich.  Ale nie liczcie na zbyt wiele! – ostrzegł nas.

    – Dobrze, dobrze, mistrzu – oznajmił Hideki.

*          *          *

Od zrobienie tego naszego grupowego zdjęcia minęły dobre dwa tygodnie. W tym czasie, jedna z owych fotografii, zdążyła już zagościć w moim domu, stojąc na parapecie nad łóżkiem, oprawiona w ramkę. Itari natomiast, miał zapytać, co będzie z tym egzaminem na chunina. Wątpiliśmy w to, że się czegokolwiek dowiedział.

    Z wielkim oporem wstałam z łóżka i spojrzałam na wpół zasłonięte okno. Uśmiechnęłam się lekko – po raz pierwszy w swoim życiu nie zaspałam. W końcu, nie musiałam się spieszyć, z czego byłam najbardziej zadowolona. Ze spokojem wynurzyłam się z ciepłej, miękkiej kołdry i ruszyłam ku toalecie. Po niecałych dziesięciu minutach byłam już gotowa – w końcu, przeszedł czas na śniadanie. Poczłapałam powolnym krokiem w kierunku szafki nad zlewem z kuchni i otworzyłam ją. Wyciągnęłam jedno z pudełeczek ramenu i jednocześnie zaczęłam grzać gorącą wodę.

    Nagle podeszłam do okna zaskoczona i wychyliłam się, spoglądając w górę. Po czysto błękitnym, bezchmurnym niebie w locie wirowało kilka sów z brązowym upierzeniem, wydające z siebie donośne pohukiwania. Uśmiechnęłam się szerzej i wróciłam do swoich zajęć. Natychmiast sobie przypomniałam o gotującej się wodzie. Czym prędzej rzuciłam się na kuchenkę i wyłączyłam gaz, zalewając swój kochany ramen wrzątkiem i przysiadając do stolika. Z radością rozdzieliłam od siebie drewniane pałeczki i zatopiłam je w zupie.

    – Itadakimasu! – powiedziałam wesoło i zaczęłam zajadać się posiłkiem.

    Jednak nie minęło więcej, jak kilka sekund, gdy nagle usłyszałam głośne pukanie do drzwi. Z buzią pełną mięsa i makaronu, którego to nie zdążyłam połknąć wstałam i ruszyłam do przedpokoju.

    – Kushina? – dobiegł z zewnątrz dziewczęcy głos. Od razu go rozpoznałam, gdyż należał do mojej rudowłosej przyjaciółki, Kusuri.

    – Już, już, tam teges! – krzyknęłam z pełnymi ustami i przekręciłam gałkę w lewo.

   Gdy tylko je uchyliłam, moim oczom ukazali się wszyscy moi przyjaciele. Miło było ich znów zobaczyć. Tęskniłam za ich roześmianymi oczami i uśmiechniętymi twarzyczkami, od których zawsze biło ciepło, otulające moje ciało, niczym niewidzialna powłoka. Szybko przełknęłam to, co zatopiłam w swoich zębach, a kąciki mych warg szeroko ruszyły ku górze.

    – Co się stało, że tak mnie wszyscy z rana odwiedziliście? – zapytałam, lustrując ich wzrokiem, od stóp do głów.

    – Możemy wejść? – zapytał Taiyo, a ja bez zastanowienia pokiwałam głową.

    – Pewnie, ale powiedzcie, co się stało!

    Cała siódemka pośpiesznym krokiem weszła do środka, zdejmując buty i zajmując miejsca przy stole.

    – Rany, a my ci tak wtargnęliśmy do domu podczas śniadania… – powiedziała przepraszającym tonem Konami.

    – Nic się nie stało – odparłam, dosiadając się do nich.

    –  Zjedz –  zachęcił Taiyo.

    – Trzeba zjeść śniadanie, to najważniejszy posiłek dnia – zawtórował mu Minato.

    Czym prędzej złapałam pałeczki w dłonie i znów zatopiłam je w ramienie, wyciągając kawałek mięsa z kwadratowego, białego pudełeczka. Ugryzłam mały kęs i zaczęłam powoli przeżuwać z zamkniętą buzią – wypadało się jakoś zachować w towarzystwie gości.

    – Widziałaś te sowy? – zapytał Hideki.

    Przełknęłam zawartość, którą miałam w ustach i pokiwałam głową.

    – Pewnie, tam teges – odpowiedziałam. – Ciężko było ich nie zauważyć, skoro huczały mi nad dachem.

    – Mistrz Itari, mistrzyni Hana i mistrz Jiraiya rozmawiali z pozostałymi joninami – poinformował nas blond włosy Namikaze.

    – O dziwo, Itari wywiązał się ze swoich obowiązków – mruknął Kiroi, a ja zaczęłam chichotać z pełną od mięsa i makaronu buzią.

    – I co? O czym rozmawiali? Co postanowili? – z moich ust padła lawina pytań.

    – Spokojnie, Kushina – poklepała mnie przyjaźnie po plecach Kusuri. – Itari, Hana i Jiraiya chcieli, byśmy ci przekazali, że…

    – Nie mogli sami przyjść i mi powiedzieć? – spytałam.

    Nagle spojrzałam do środka pudełka  z moją zupą – było całkowicie puste. Kto by pomyślał, że tak szybko w dobrym towarzystwie pochłonę ten ramen?

    – Mieli radę joninów, tak jak nasz ojciec – uświadomił mnie szarowłosy bliźniak. – Zazwyczaj takie rady trwają po kilka godzin, więc mamy dzisiaj wolne.

    – To też, ale chodzi o to, że egzamin się odbędzie – dokończyła pomarańczowowłosa.

    – Naprawdę, tam teges!? – zdziwiłam się, a na moją twarz wkroczył wielki uśmiech. – A jak to wygląda? Ten cały egzamin i w ogóle…

    – W tym roku, jako że wciąż panuje stan wojny – zaczął złotooki Taiyo. – to będzie tylko dla nas egzamin.

    – Dużo nas jest, bodajże sto dwadzieścia geninów… Czterdzieści dwie drużyny, w sumie – oznajmił Minato. – W tym roku nie będą one miały charakteru międzynarodowego…

    – Kuzyn, który jest joninem, mówił mi, że Hokage zamierza coś zrobić z sojuszami, by do egzaminów w przyszłym roku mogli przystąpić wszyscy – powiadomił nas Hiku. –  Teraz, kiedy wojna ledwo się skończyła, kontakty pomiędzy Wielkimi Nacjami wiszą na włosku…

    – Trudno się dziwić, przecież wcale nie tak dawno walczyli przeciwko sobie, tam teges…

   – W każdym razie – odchrząknęła znacząco Kusuri. –  Wszyscy mamy się jutro stawić o szóstej na pole treningowe numer siedem…

    Moje granatowe oczy momentalnie się powiększyły, a ciało zastygło w bezruchu. Wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni, oprócz blondwłosego. Zdążyłam zauważyć, że w jego czysto lazurowych oczach malowało się delikatnie zmartwienie. Konami, siedząca po mojej prawej stronie, złapała mnie za ramię i zaczęła delikatnie trząść. Szybko obudziłam się z tego transu i westchnęłam głęboko.

    – Co się stało? – zapytał Minato przyjaźnie.

    – Właśnie, co się stało? – powtórzył jego pytanie Taiyo.

    – To po co ja się budziłam tak wcześnie? Po to, żeby dowiedzieć się, że mam dzisiaj wolne, tam teges?! – zawołałam błagalnym głosem.

    Nagle cała reszta moich przyjaciół zaczęła się śmiać, a na moją małą twarz wkradł się teatralny grymas.

*          *          *

Jak przypuszczałam, tak też się stało –  znów zaspałam. Jak poparzona wyskoczyłam z łóżka, prosto do łazienki. Ugh, czy naprawdę to wszystko nie mogło się wydarzyć wczoraj, kiedy po raz pierwszy nie musiałam się spieszyć? Byłam bardziej wypoczęta, niż dzisiejszego poranka, kiedy to znów musiałam wszystko robić z zawrotną prędkością. Nawet swojego kochanego ramenu nie zdążyłam dojeść! Itari mi za to zapłaci, pomyślałam, wybiegając z domu.

    Czy ja zawsze musiałam się spóźniać? To było już naprawdę denerwujące, zważywszy na to, iż gdybym nie była sama tak by się nie działo… Przecież przed pięcioma laty Hokage mówił, że ta cała służka pani Mito będzie mnie odwiedzać! I nic z tego nie wyszło – od pieczętowania nie zobaczyłam jej ani razu. Miałam wrażenie, jakby obwiniała mnie za śmierć mojej krewnej, będące jinchuriki. Jednakże, czułam, że mogłaby mi pomóc, gdyby chociaż raz ze mną porozmawiała… Przecież przebywała z żoną Pierwszego Hokage przez długi czas, pewnie zdążyła ją poznać… Mogła przyjść i mi poradzić, co i jak… Problem tkwił w tym, że nie chciała…

    Gdy nareszcie dobiegłam na pole treningowe numer siedem, zziajana i zmęczona, oblana potem, pierwsze, co dostrzegłam przed sobą to sylwetki zniecierpliwionej Hany, opierającej się o konar rozłożystego drzewa oraz zrelaksowanego Jirayi, notującego coś w swojej książeczce, stojąc obok młodej Inuzuki. Gdy spojrzałam w dół, zobaczyłam wszystkich po kolei – całą drużynę joninki, geninów pod opieką białowłosego i bliźniaków, moich kolegów z zespołu. Jednak kogoś wciąż brakowało…

    – Gdzie Itari, tam teges? – zapytałam, biorąc wielki haust powietrza.

   – No właśnie, na niego czkeamy… – zaczął Jiraiya.

    Kątem oka spojrzałam na drobną buźkę Hany. Zła… pierwsze, co pomyślałam, widząc jej zabójczy wzrok oraz grymas, jaki przybrał jej wyraz twarzy. Nie, ona nie była zła… Ona była wściekła! Doskonale widziałam, jak jej zaciśnięte w pięść dłonie drżały ze złości, a żyłka na czole pulsowała gniewnie. Wiedziałam doskonale, że nie powinnam się śmiać, ale jej wzburzenie mnie rozbawiło… Itari miał przerąbane.

    – Niech tu tylko przyjdzie… – mruknęła zaciekle, a nagle jej niebieskie oczy zaiskrzyły.

    – Znów dasz mu popalić? –  zapytał białowłosy jonin, śmiejąc się donośnie.

    Przez te dwa lata zdążył wydać już jedną z tych swoich książeczek… I wtedy poznałam  tą jego prawdziwą naturę… Pełną erotomanii, zboczonych, nienormalnych pomysłów i dziwnych fantazji na temat kobiet…

    – Bardziej niż kiedykolwiek – bruknęła. – Kiedyś o mało mu dwóch rąk i żeber nie połamałam, jak mnie wkurzył… Mam zamiar to powtórzyć… Tylko mocniej!

    – Eh, ma się chłopak czego bać… – oznajmił Jiraiya, o mało nie pękając ze śmiechu.

    – A co się stało, że pałasz taką złością, mistrzyni? – zapytała Kusuri.

    Zawistny wzrok Hany nieco zelżał, a ona sama puściła trochę z tonu, zwracając się do swojej podopiecznej.

    – Wczoraj, po radzie, chciałam go wyciągnąć z domu – zaczęła. – On powiedział, że nie ma siły, bo musi coś ważnego zrobić i mam się niby dowiedzieć dzisiaj, o co mu chodziło… Byłam wkurzona, jak mnie olał, a teraz jeszcze ma czelność się spóźniać!

    – To wy nie mieszkacie razem, tam teges?

    – Jeszcze nie – mruknęła. – Mój ojciec mówi, że się ma Itari postarać, jeśli chce, żebym z nim zamieszkała… Matko, zachowuje się czasami, jakbym była rzeczą!

    – Cóż się dziwić, stary Inuzuka Akaru zawsze był surowym facetem… – skomentował Jiraiya, a Hana posłała mu piorunujące spojrzenie.

    – Jiraiya, bo tobie też nie zawaham się przedstawić mojego prawego prostego i lewego sierpowego –  zagroziła mu piąstką przed twarzą. – W każdym razie, Itari mnie popamięta! Dziesięć lat jesteśmy razem i mnie tak olewa!

    – Nie olewam cię  – usłyszeliśmy i nagle, ku zdziwieniu wszystkich, w białym kłębie dymu pojawił się mój sensei, który zasłonił Inuzuce oczy własnymi dłońmi, uśmiechając się uroczo.

    Chciał być romantyczny, a zarazem tajemniczy, jednak nie za bardzo mu to wyszło – dziewczyna z impetem złapała jego nadgarstki od tyłu i wraz ze swoją zabójczą siłą przeciągnęła ciemnowłosego Sakuro przez siebie. Obolały jonin wylądował przed jej nogami, a ziema, w którą to trafiła Hana, popękała i zaczęła się kruszyć. Brązowowłosa ukucnęła przy nim i uśmiechając się podstępnie, zamachnęła się mocno. Nagle w mgnieniu oka, mój mistrz poleciał ze dwadzieścia metrów na zachód, przy okazji stwarzając własnym ciałem tunel. Popatrzyliśmy zszokowani na dziewczynę i jonina, będącego jej ofiarą. Ona zaś, z niezadowoleniem  i brakiem satysfakcji spojrzała na swoje dłonie.

    – Nie uda mi się połamać mu kości – powiedziała. – Każde moje uderzenie skończy się dla niego, co najwyżej, siniakiem lub skręceniem…

    – Trzeba się było z tobą założyć! – zawołał białowłosy, a Hana spoglądnęła na niego spode łba z mrożącym krew w żyłach wzrokiem.

    – Nie umiem go mocniej walnąć, za bardzo tego  idiotę kocham – odparła niezadowolona.

    Nagle, tuż obok niej pojawił się obolały Itari, z czerwonym, posiniałym policzkiem, spuchniętą głową i brudnymi od zmieni ubraniami.

    – Wszystko gra – próbował wszystkich uspokoić wiadomością na temat swojego obecnego stanu zdrowia, ale wnioskując po minie reszty, nikt mu w to nie uwierzył. Przecież on ledwo się trzymał na nogach!

    – Uprzedzam, że ja tam ci niczego nie połamałam – oznajmiła Inuzuka. – Ale wiesz, że to miejsce, tutaj pod skórą i kośćmi, prawie uległo złamaniu – odparła z wyrzutem, wskazując palcem na swoje serce. –  Przez CIEBIE.

    – Tak, tak wiem – powiedział i przytulił ją nagle.

    Nagle wściekłość na jej twarzy ustąpiła zdziwieniu. Odwzajemniła uścisk od chwiejącego się Itariego i pomogła mu stać prosto. On uśmiechnął się szeroko.

    – Od półtorej tygodnia nie masz dla mnie czasu, a ja, jak głupia, wciąż cię kocham – mruknęła pod nosem. Niestety, Itari to usłyszał.

    – Wiem, bo planowałem coś specjalnego – odrzekł. – Coś, co wymaga świadków…

    – Niby co? – zapytała wyzywającym, pyskatym tonem Hana, ja uśmiałam się.

    Nagle mój mistrz zachwiał się i upadł na kolana. Zmartwiona joninka chciała mu już pomóc wstać, wyciągając dłonie, by mógł się ich chwycić. Jednak on tylko złapał jej dłonie, wyprostował plecy i spojrzał jej prosto w oczy.

    – Co on planuje, tam teges? – zapytałam szeptem do Kusuri i Konami.

    – Wydaje mi się, że on chce jej się oświadczyć – odpowiedziała cichutko brunetka.

    – Oby tego nie zepsuł – dopowiedział Taiyo.

    Natychmiast powiększyły mi się oczy, a na twarz wkroczył szeroki uśmiech. Zacisnęłam mocno kciuki, modląc się w duchu, by Itariemy wyszły te całe oświadczyny. Jeśli, w ogóle, to właśnie miał w planach.

    – Matko – szepnął Jiraiya, który aż z ekscytacji usiadł obok nas na trawie. Jego pędzel wciąż nieustannie pozostawał w ruchu, nie ważne, że kończył mu się tusz.

    – Itari, wstawaj, nie mamy czasu, musimy iść z dzieciakami po formularze do tego całego egzaminu – pogoniła senseia Hana, próbując się wyrwać z jego stalowego uścisku.

    Jednak on był silniejszy – zmusił ją, by została na miejscu. Zniecierpliwiona dziewczyna uniosła brew do góry i popatrzyła z wyrzutem na swojego ukochanego.

    – Wiem, że nie czas na takie poważne rzeczy – zaczął. – Ale jest coś, o co muszę cię zapytać. Hana… Czy uczynisz mi tą radość i zostaniesz moją żoną? – zapytał pewnie.

     Inuzuce momentalnie powiększyły się oczy. Jej ciało zastygło w bezruchu na parę sekund i nagle, uśmiechnęła się szeroko, pomagając Itariemu wstać z ziemi.

    – Mam rozumieć, że zachwiałeś się specjalnie i pozwoliłeś myśleć, że przeze mnie ledwo na nogach stoisz, bo za mocno ci przyłożyłam? – zadała zasadnicze pytanie.

    – Nie, upadłem przez przypadek – przyznał. – Jednak, wykorzystałem tą sytuację na własną korzyść. I powtórzę jeszcze raz: czy zostaniesz moją żoną?

    –  Wybacz, ale nie uwierzę, że to przez „przypadek” – oznajmiła i westchnęła głęboko. – Eh, jak ja cię muszę, palancie kochać, żeby zgodzić się wyjść za ciebie…

    – Czyli się zgadzasz?! – zapytał zaskoczony.

    – Pewnie, że tak – odpowiedziała.

    Itari cmoknął Hanę w policzek i przytulił mocno. My zaś, uśmiechnęliśmy się szeroko, a ja sama czułam, jakbym miała zaraz zacząć skakać z radości. Byłam dumna ze swojego mistrza. W przeciwieństwie do Jiraiyi, na którego to twarzy pojawił się teatralny grymas. Prychnął arogancko i odwrócił głowę z impetem.

    – No naprawdę, Itari, w tobie, z roku na rok, wypala się cały romantyzm! – burknął białowłosy jonin. – A już chciałem tą sytuację wykorzystać do mojej nowej powieści!

    – Tak – odparła Inuzuka. – My już znamy te twoje książeczki!

    – Fajnie było, ale chodźmy w końcu po te formularze, no! – krzyknął Hiku.

*~*~*

Dobra, nie można narzekać na długość tej notki, bo była dwa razy dłuższa od poprzedniej. Namęczyłam się, ale jestem z niej dumna! Jestem wręcz zachwycona ilością komentarzy. Kocham was ^^ Każdy komentarz sprawił, że cieszyłam się, jak głupia!

Przy okazji, oświadczyny Itariego planowałam od początku, tak w ramach rekompensaty za chwilowy brak romansu pomiędzy parą główną tego boga. Żebyście wiedzieli, jak mało zostało do tego zakochania ^^ 
Mogę też obiecać, ze się kochana Hana ogarnie troszeczkę ;) Oczywiście, jeśli wam to przeszkadza. Bo wiecie, kobitki takiej jak Hana się nie olewa ;) Ale, żeby nie było, już tłumaczę jej logikę *ekhm* - Hana to Inuzuzka, chciałam, żeby miała temperament, jak matka Kiby, Tsume. Bądź co bądź, planuję... nawet dużo ^^

A teraz coś, co towarzyszyło mi cały rozdział - muzyka

Unnoticed-chan – dzięki za wypomnienie błędów. Ze ślepotą u mnie gorzej jak u kreta xD

Chico –  oczywiście, że mogę powiadamiać na GG o nowych rozdziałach. Możesz mi je wysłać przez maila, umieszczonego w zakładace ‘O autorce’. Dzięki za pochlebny komentarzyk, wywołał uśmiech na twarzy :)

Anaya – napiszę ci tą jednopartówkę, a przynajmniej się postaram. I dzięki za szablon. I za te rozmowy na GG.

Narumi – dziękuję za pochlebstwa. Co do zakończenia pomyślę, jednak pragnę zauważyć, iż gdyby nie śmierć Minato i Kushiny, Naruto nie miałby takiej woli ognia, uporu, siły…

A jakie wy chcielibyście tu ujrzeć zakończenie?

No, i komentujcie. Doceniam siłę komentarza!

Pozdrawiam, skarby!

Isabel.

PS. PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY!