Rozdział 16

POWRÓT

Szliśmy ze spokojem po jednym z lasów na terenie Kraju Ognia, upajając się ciepłymi promieniami słońca, widniejącego na bezchmurnym niebie. Mistrz Jiraiya oczywiście, przewodził, idąc dumnym krokiem w gigantycznym wręcz uśmiechem na twarzy. Po jego prawej stronie,  w całkiem sporym odstępie, szedł Biały Kieł Konohy, Hatake Sakumo, również uśmiechnięty. Pomiędzy nimi natomiast, szła cała nasza trójka – zwykli genini, zmęczeni po trzydniowej podróży z Suny.

    – Mistrzu… – stęknął Hiku, sapiąc głośno. – Daleko… jesz… jeszcze?

    Jiraiya zaśmiał się donośnie, klepiąc młodego Ichiro po plecach. Ten posłał mu piorunujące, acz senne spojrzenie, wydobywające się z jego wielkich, pełnych życia oczu.

    – Zaraz będziemy w domku, młody! – odpowiedział z zapałem sannin.

    – Tak… – zaczęła Konami z wyrzutem. – Trzy godziny temu też tak mówiłeś!

    – Mistrzu, czy my aby czasem, nie idziemy za długo? – zapytałem, spoglądając na pustelnika z uniesionymi brwiami.

    Jonin westchnął głęboko, zaś Sakumo zachichotał mimowolnie. Jiraiya zmroził go wzorkiem, a na jego twarzy pojawił się teatralny grymas. Cała nasza drużyna nie wytrzymała – musieliśmy się zaśmiać z naszego mistrza. Ten natychmiast prychnął arogancko, odwracając głowę z impetem i krzyżując ręce na klatce piersiowej. Hatake popatrzył na niego żartobliwym, ciepłym wzrokiem i poklepał go po plecach, jak kompana z tej samej wioski.

    – Nie obruszaj się tak, Jiraiya… – mruknął Kieł.

    – Mistrzu! Nie obrażaj się, no! – zawołał Hiku. – Tylko nam powiedz, dlaczego idziemy tak wolno?

     – Bo szukam – odpowiedział niechętnie Jiraiya.

    Konami, Hiku, Sakumo i ja wymieniliśmy spojrzenia. Nawet Hatake nie wiedział, o co chodzi naszemu mistrzowi. A zapewne, znał go dłużej i lepiej od nas. Spojrzeliśmy na białowłosego, który nagle oblał się rumieńcem. Brunetka, jako jedyna dziewczyna w naszej grupie, posłała mu piorunujące spojrzenie.

    – Czego? – zapytała. Po jej minie poznałem, że nie spodziewała się niczego pozytywnego po sanninie.

    – Etto… Etto… no… ja wzrokiem szukam… – zaczął Jiraiya. – No… łaźni… – dopowiedział niemalże szepcząc.

    Młody Ichiro oraz Kieł parsknęli głośnym śmiechem, tak samo jak i ja. Nie mogłem się powstrzymać – nasz kochany sensei nie znał granic co do swoich erotomańskich zapędów. Przecież wszyscy doskonale wiedzieliśmy, o co mu chodziło, nie byliśmy tacy głupi. W końcu, właśnie z tego słynął.

    Konami natomiast, zacisnęła swoje drobne dłonie i zaczęła groźnie wymachiwać piąstką przed nosem.  Jiraiya popatrzył na nią pytającym wzrokiem, a rumieniec na jego policzkach stopniowo zelżał.

    – Chyba sobie śnisz, bo do łaźni z tobą nie pójdziemy – wycedziła przez zęby.

   Nagle, na jej twarzy pojawił się promienny, acz podstępny uśmieszek. Posłała go naszemu mistrzowi, a ten znów prychnął.

    – Eh, Jiraiya, ty się, w ogóle nie zmieniasz, mój drogi – powiedział Sakumo. – Jak widzę, młoda ma rękę na pulsie… Gdyby nie ona…

    – Oj, cicho, Sakumo, bo jeszcze dziewczyna z samo zachwyt popadnie! – skarcił Białego Kła sannin.

    Hatake znów się śmiać.

    – Eh, nie marudź, Jiraiya. A tak w ogóle – zaczął drugi jonin. – to te twoje dzieciaki jeszcze się nie przedstawiły…

    To prawda. Chociaż szliśmy ramię w ramię przez trzy bite dni, to ten, którego mieliśmy odprowadzić do naszej wioski jeszcze nas nie poznał… Trzeba było to zmienić.

    – Eh, Sakumo… – westchnął mistrz. – Ta brunetka to Mikagu Konami, ten brązowowłosy to Ichiro Hiku, a ten blondyn to Namikaze Minato.

    Hatake zmierzył nas swoim ciepłym, pełnym radości wzrokiem i uśmiechnął się szeroko, wystawiając swoje perłowo białe zęby.

    – Wszystkie te nazwiska znam – oświadczył. – Z rodziną Mikagu znam się od… matko, z dobre piętnaście lat już będzie. Ichiro Ayako jest moją dobrą przyjaciółką, kiedyś nawet mieliśmy się ku sobie…

    Hiku z przerażeniem popatrzył na Kła, natychmiast powiększając swe wielkie oczy, podczas gdy ja, mistrz i Konami zaczęliśmy cicho chichotać. Brązowowłosy głośno przełknął ślinę, a wyraz twarzy, jaki przybrał sugerował, że jego światopogląd momentalnie się zmienił.

    – Ty… i… moja matka…? – chłopak ledwo wypowiedział to zdanie.

    Sakumo uniósł dłonie na znak kapitulacji, próbując uświadomić mojego przyjaciela, że nie ma się o co martwić.

    – Spokojnie, do niczego nie doszło – zaczął uspokajać białowłosy.  – Poza tym, mieliśmy tylko po trzynaście lat…

    – Tylko? – zapytał już pewniej Hiku. – Weź mnie tak nie strasz, no!

    Hatake zaczął się śmiać donośnie. Nagle, spojrzał na mnie badawczym wzrokiem. Tak jakbym mu kogoś przypominał… W końcu, powiedział, że zna moje nazwisko, więc nie powinienem się dziwić…

    Po chwili ciszy, Sakumo odchrząknął znacząco i wziął głęboki wdech.

    – Jakiś ty jesteś podobny do swoich rodziców, Minato… – powiedział uśmiechnięty.

    – Dziękuję – odparłem.

    Nie sądziłem, że znał moją rodzinę. W końcu, nie byliśmy jakimś tam wielkim klanem – do familii Namikaze przed Drugą Wielką Wojną należeli tylko moi rodzice oraz dwóch starszych braci mojego ojca. Niestety, wszyscy podczas niej zginęli, broniąc Konohagakure i zostałem tylko ja. Mimo to, nikogo nie obwiniałem za ich śmierć – obiecałem sobie jedynie, że kiedyś dowiem się, jaka wioska ich zabiła.

    – Ich pamiętam najlepiej – zaczął opowiadać Biały Kieł. – Namikaze Minoru i Kureiji Tokida… Eh, się działo…

    – Co masz na myśli? – zapytałem zaciekawiony.

    – Opowiedz nam! – krzyknął podekscytowany Hiku. – Minato nigdy nam nie opowiadał o swoich rodzicach!

    – Bo ja sam o nich mało wiem… – wytłumaczyłem.

    Jiraiya i Sakumo zaczęli się śmiać cicho.

    – Eh… zaczęło się od tego, że zostałem geninem w wieku 10 lat, podobnie jak wy, i wraz z Minoru i Tokidą zaczęliśmy tworzyć drużynę… Drużynę ósmą… – zaczął wspominać Hatake.  – Tokida była wtedy taką zamkniętą w sobie dziewczyną, zawsze siedziała cicho z podkulonymi kolanami… Minoru był kompletnym jej przeciwieństwem…

    – O tak, to prawda – zawtórował Sannin.

   – Namikaze, jak wspominam, był duszą towarzystwa… Rozgadany, zawsze widział pozytywy sytuacji bez wyjścia, umiał we wszystkich znaleźć pokrewną duszę… Muszę przyznać, że z twarzy, młody, to moglibyście być dwiema kroplami wody… – przyznał Kieł. – Oprócz oczu. Oczy masz po matce…

    – A… jacy byli moi rodzice, jako shinobi? – zapytałem niepewnie.

    – Shinobi? – powtórzył białowłosy Sakumo. – Zastanówmy się… No, twoja matka była bardzo utalentowana, i do tego strasznie skromna… W wieku piętnastu lat stała się joninem, a mając dwadzieścia już posiadała własną drużynę. Znana była z tego, że zawsze powalała wrogów swoim Suitonem… Uwielbiała tworzyć i formować kształty z wody za pomocą swojej chakry. Najpopularniejszym, a zarazem ostatnim jej wymysłem był trójgłowy smok, symbolizujący ją samą, twojego ojca i ciebie, młody.

    – Mnie? – zdziwiłem się.

    – Tak – potwierdził. – Za to twój ojciec, Minoru, to był straszny uparciuch. Nie lubił przegrywać, aczkolwiek każdą swoją porażkę przyjmował z uśmiechem, a każde słowa krytyki doceniał, chociaż jej nie znosił. Nie zawsze szło mu najlepiej, ale starał się najbardziej, jak umie. Dlatego też należał do jednego z najsilniejszych ANBU, jakich kiedykolwiek miała Konoha.

    – Sakumo, zapomniałeś o jednej, najważniejszej rzeczy – oznajmił Jiraiya.

   – O czym? – zapytał Kieł, patrząc pytającym wzrokiem na sannina.

    – Wiesz… może nie byłem z nimi tak blisko jak ty, ale chyba powinieneś uwzględnić jedną najważniejszą rzecz – odparł żabi pustelnik. –  Mianowicie, że do szesnastego roku życia Minoru i Tokida darli ze sobą takie koty…

    – Kłócili się? – spytała Konami.

    – Kłócili? – powtórzył sensei. – To mało powiedziane, młoda…

   – Nietety – przyznał Hatake, śmiejąc się. – Minoru był strasznie zazdrosny o naszą Tokidę… Z kolei ona z początku małą wagę przywiązywała do jakichkolwiek misji…

    – Była kunoichi i nie obchodziły ją misje? – zdziwił się Hiku.

    Kieł westchnął głęboko i zmarszczył brwi.

    – To nie tak – zaczął tłumaczyć. – Tokida zawsze żyła w cieniu, schowana, sama… Dlatego też nie przywiązywała zbytniej wagi do zadań. Jednakże, umiała wybuchnąć i wygarnąć Minoru, z którym to cały czas się kłóciła. Ich kłótnie były nie do zniesienia… zwłaszcza wtedy, kiedy piętnastoletnia Kureiji stała się joninem, a Namikaze ledwo wyrabiał z misjami jako chunin...

    – Cóż poradzić, skoro był zazdrosny – skomentował mistrz. – Ale w ich przypadku jedno było warte drugiego, więc sami rozumiecie…

    Konami, Hiku i ja bezgłośnie wymieniliśmy między sobą zdania i posłaliśmy joninom pytające spojrzenia. Jiraiya westchnął głęboko i teatralnie, podczas gdy Hatake zaczął się śmiać przyjaźnie.

    – Oni byli w sobie tacy zakochani… – zaczął Biały Kieł Konohy. – Cóż, kiedy oboje mieli po siedemnaście lat, Tokida poznała pewnego doświadczonego ANBU, starszego o dwa lata… Nie pamiętam, jak miał na imię, chyba Isao… W każdym razie, Minoru był strasznie o niego zazdrosny. Zwłaszcza, że dopiero wstąpił w szeregi ANBU Konohy i Isao miał być takim jego „opiekunem”…

    – I co się stało? – zapytałem.

    – Tokida nie była nim zbytnio zainteresowana…

    – Ona go po prostu olała! – powiedział z zapałem zboczony pustelnik. – Wymigała się, cwaniara, mówiąc mu, że podoba jej się inny.

    – Jak się później okazało, tym „innym” był sam Minoru – oznajmił Sakumo. – Z kolei, Namikaze pałał głębszym uczuciem do naszej kochanej Toki… Isao nie odpuszczał i zaczął obsesyjnie śledzić twoją matkę, Minato. Aż w końcu, spił ją sake i chciał wykorzystać…

    – …lecz wtedy do akcji wkroczył nie kto inny, jak twój ojciec, młody, i dobitnie pobił doświadczonego ANBU, który po całej tej akcji stał się nukeninem – dokończył Jiraiya.

    – Jakie to słodkie – mruknęła Konami, uśmiechając się od ucha do ucha.

    Wszyscy z wielkim zainteresowaniem wpatrywaliśmy się w Hatake. Szczególnie ja. Kiedy moi rodzicie zginęli miałem sześć lat. Nie zdążyłem ich zbytnio poznać, jednakże w pamięci zawsze pozostało mi wspomnienie naszej szczęśliwej rodziny, uwiecznione na zdjęciu, które bez śladu przepadło na wojnie.

    Moja matka – niska, szczupła kobieta, ubrana w swój standardowy strój shinobi, trzymająca półroczne dziecko w swych ramionach. Wpatrywała się w niemowlę swoimi głębokimi, błękitnymi niczym niebo oczami, uśmiechając się szeroko.  Z drugiej strony zaś, stał wysoki mężczyzna, o długich, kolczastych, blond włosach, obejmujący mnie i Tokidę swoimi ramionami. Patrzył na nich z czułością, a w jego wielkich, szmaragdowych tęczówkach tliła się czułość i radość.

    – Eh, Minoru był jednym z moich najlepszych przyjaciół… – stwierdził Kieł. – To dzięki niemu też, poznałem Seki…

    – Kim jest Seki? – zapytał młody Ichiro.

    – Moją żoną – opowiedział szybko. – Razem z nią mamy dwuletniego synka…

    – A właśnie! – zawołał ochoczo Jiraiya. – Jak tam się sprawdzasz, Sakumo, w roli ojczulka?

     Białowłosy jonin, chodzący o kulach, zaśmiał się donośnie i poklepał sannina po plecach.

     – Wieczny kawaler, taki jak ty, tego  nie zrozumie – stwierdził, uśmiechając się. –  Ale dobrze się sprawiam… Mam nadzieję, że Seki mnie nie zabije za to, że tak długo mnie nie było w domu…

     Sensei prychnął.

    – Gdyby mogła, to by cię rozerwała na kawałki i próbowała posklejać! – oburzył się Jiraiya. – Eh, ty, w ogóle, nie znasz kobiecej logiki!

    – Dlatego się cieszę, że mam takiego przyjaciela jak ty, który ją zna – przyznał Hatake.

    Konami popatrzyła na nich piorunującym wzrokiem, krzyżując ręce na piersi.

    – Ty?! Ty niby znasz kobiecą logikę?! – zapytała, unosząc brwi.

    – Eh, moja droga, spędziło się z kobietami tyle czasu, że… – zaczął sannin, ale brunetka machnęła na to ręką, przerywając mu.

    – Ty… nie chcę nawet tego słuchać – odparła. – Czy ty kiedykolwiek zakochałeś się tylko w JEDNEJ kobiecie, mistrzu? – zapytała.

    Oczy Jiraiyi natychmiast się powiększyły, jakby miały wypaść z orbit.

    – Oczywiście, że tak! – burknął. – Wszystkie kobiety są piękne, ale kocham tylko jedną! Poza tym… – zaczął niepewnie. – Tutaj w pobliżu… za zaledwie dwieście metrów jest taka… świetna… łaźnia… wyjdziemy z niej niczym bożyszcza…

    – NIE! – krzyknęła kategorycznie Mikagu. – Nie ma mowy! Idziemy do domu!

*          *          *

Przekroczyliśmy bramę Konohagakure i odprowadziliśmy Kła do jego domu. Zapukaliśmy kulturalnie, a w drzwiach stanęła całkiem wysoka, szczupła kobieta, ubrana w czarną sukienkę do kolan. Wpatrywała się w nas ze zdziwieniem,  a delikatny powiew wiatru porwał subtelnie w górę krucze kosmyki jej prostych włosów. Gdy spojrzenie jej ciemnych oczy zatrzymało się na Sakumo, jej drobna twarz natychmiast się ożywiła. Podeszła do swojego męża i objęła mocno za kark. Ten natomiast, odwzajemnił jej uścisk, splatając dłonie na jej placach, odkładając kule.

    – Cieszę się, że już wróciłeś, Sakumo! – powiedziała uradowana.

    – Tęskniłem za tobą, Seki – mruknął, uśmiechając się.

    Nagle, nie wiedzieć czemu, Jiraiya zaczął śmiać się donośnie. Popatrzyliśmy na niego wszyscy pytającym wzrokiem, a ledwo tłumił w sobie śnieg.

    – Mistrzu, dlaczego się śmiejesz? – zapytałem.

    – Eh… – westchnął sensei. –  Gdy tak na was patrzę, to mi się Hana z Itarim i ich oryginalne powitania przypominają…

*~*~*

Gomen, gomen! Za długość tej notki – obiecuję, że next będzie dłuższy – i za opieprzanie się przez ten tydzień.  Nie będę się wymigiwać chorym laptopem, chociaż bardzo dziękuję gościowi z serwisu za jego naprawę, ani chorobą, przez którą brak mi było siły do pisania. A teraz? Hm… jestem zdrowa, moje urządzenie również, więc koniec z opieprzem. Poza tym, wielkimi krokami zmierzamy do naszego zakochania! Akcja nabierze tempa, od następnego rozdziału!

Znowu dziękuję za dużo komentarzy, miło mi, że czytacie to coś. Jak zauważyliście, wstawiłam ankietę, dotyczącej treści. Byłabym bardzo wdzięczna, gdybyście na nią odpowiedzieli, tylko szczerze. Potrzebuję waszego zdania.

Neko Fuyu – w drużynie Jiraiyi nie ma Kushiny, gdyż chciałam rozwinąć postać bliźniaków. Poza tym, w mandze, a było mi dane przeczytać tom 13,  również jej tam nie było. Bądź co bądź, muszę pozostać trochę jej wierna.

Shinu – nadrabiam zaległości na twoim blogu. Czytam go i pewnie skomentuję. Podoba mi się, naprawdę ;)
Risa-chan - cieszę się, że Ci się spodobała moja opowieść.

No, i komentujcie. Doceniam siłę komentarza, bo Isabel, jako dzieciak nadpobudliwy, jak wariatka cieszy się z każdego pozostawionego śladu.

Pozdrawiam, skarby!

PS. Za wszystkie błędy przepraszam