Rozdział 7

PRZYGOTOWANIA DO EGAZMINÓW

Odkąd podjąłem decyzję, że zostaję w Akademii wraz z moimi rówieśnikami, minął dobry rok.

    W ciągu tego czasu, pan Nishi wielokrotnie pytał się, czy może chcę zmienić zdanie. Jednak moja stanowczość i upór sprawiły, że nie raz już wylądował u pani Kaede, by się uspokoić i znów zacząć racjonalnie myśleć. Dlaczego dziewięciolatek, taki jak ja, nie chciał kończyć Akademii przed swoimi rówieśnikami?

    Ani razu nie myślałem, że przez tą decyzję cokolwiek straciłem. Zawsze mogłem zacząć w tym samym tempie, co moim rówieśnicy, a i tak robiłbym wszystko, by zostać Hokage. Dwa lata nie robiły mi wielkiej różnicy.

    Teraz, mając dziesięć lat, mogłem z dumą powiedzieć, że nie żałowałem zostania w Akademii. Codziennie widziałem uśmiechy Kusuri i Konami, wygłupy Taiyo i Hiku, Kushinę… Nie warto było czegoś takiego opuszczać.

    Niestety, chłopcy mieli na ten temat odmienne zdania.

    – Jak to, mogłeś ukończyć Akademię wcześniej przed nami? – zapytał zbulwersowany młody Ichiro. – Jak mogłeś nie skorzystać z takiej szansy, Minato?

    – To, że mógł ją skończyć to jeszcze nic, Hiku – odparł złotooki. – Ale że nam o tym od razu nie powiedział, to już zasługuje na naganę!

    – Po co miałem mówić? – spytałem. – Przecież to i tak niczego by nie zmieniło – odparłem, opierając się o jeden z trzech słupów, stojących na polu treningowym.

    – Czemu się nie zgodziłeś? Przecież teraz byłbyś już geninem, może nawet chuninem!

    – Przecież mnie i Hiku można mówić o takich rzeczach – odparł Taiyo.

    Westchnąłem głęboko i uśmiechnąłem się w kierunku chłopców.

    – Wiem. Ale gdybym wam powiedział, to byście mnie namawiali do zdania tego egzaminu – powiedziałem spokojnie.

    – Oczywiście, przecież jesteś najbardziej utalentowanym uczniem, jakiego znamy – stwierdził  brązowowłosy Hiku.

    – Najbardziej utalentowany uczeń w całej Akademii, a Akademię mamy w wiosce tylko jedną.

    – To nie byłoby fair w stosunku do osób, które zdały wcześniej, gdyby ktoś przydzielił im ośmiolatka do drużyny – oświadczyłem.

    – Uwierz, że oni wszyscy z podziwem by na ciebie patrzyli i z zazdrością – zagaił Taiyo.

    – Oczywiście, że tak! – zawtórował mu Hiku.

    Spojrzałem prosto w oczy złotookiemu i uśmiechnąłem się lekko.

    – A jaką ty byś podjął decyzję? – spytałem. – Wątpię, byś opuścił Akademię…

    – Gdybym miał taką szansę jak ty, to bym zdał ten głupi test – odpowiedział mi, jednak dzięki naszej wieloletniej znajomości wiedziałem, że kłamie.

    – Nie zostawiłbyś nas – odparłem.

     – A w szczególności Kusuri – dopowiedział uśmiechnięty od ucha do ucha Hiku.

    Taiyo odwrócił głowę w inną stronę i założył ręce na klatce piersiowej. Po chwili jednak, zaczął się rumienić.

    – To aż tak widać? – szepnął zawstydzony.

    – Oj bardzo, bardzo – stwierdził młody Ichiro. – Masz szczęście, że Kusuri tego nie widzi…

    Taiyo powiększył oczy ze zdziwienia, a na jego twarzy zaczynało malować się przerażenie.

    – Jak to „nie widzi”? – spytał. – Jak to „mam szczęście”? Co ty masz na myśli, Hiku?

    – To, że jesteś za młody, żeby się zakochiwać, Taiyo.

    Złotooki o mało nie parsknął śmiechem, a ja uśmiechnęłam się szeroko. W końcu, chłopak nie wytrzymał, zaczął się śmiać donośnie i złapał się kurczowo za brzuch.

    – Poczekaj, poczekaj – powiedział do Hiku, biorąc duży haust powietrza. – Ja mam dziesięć lat, Minato też ma dziesięć lat i ty również… Jak ja mogę być za młody, a jak ty możesz mi dawać takie rady, skoro jesteśmy z tego samego rocznika?

    – Te niecałe dwa miesiące robią swoje, Taiyo – odpowiedział mu brązowowłosy Ichiro.

    Młody Hoshi spiorunował go wzrokiem, a ja zacząłem śmiać się po cichu.

    – I naprawdę miałem to stracić, chłopcy? – spytałem. – Za bardzo bym za wami tęsknił, a tego żadna misja nie jest warta.

    – Ty się tak nami nie broń, zmarnowałeś szansę – popatrzył na mnie spode łba Hiku.

    – Nie zmarnowałem szansy, zmarnowałbym, gdybym wtedy podjął się tego egzaminu – odrzekłem. – Wolę kończyć Akademię z wami, z Kusuri, Konami, Kushiną…

    – Kushina… – zaczął Taiyo. – Ach, ta to ma głowę do żartów… I przy okazji, całkiem ładny ma kolor włosów, taki niespotykany, czerwony… – przyznał.

    Hiku prychnął.

    – Naprawdę? – spytałem.

    – Co ty, Minato, gdyby nie fakt, że dwa podstawowe kolory, czerwień i żółć tworzą pomarańczowy, czyli kolor Kusuri, to by tak nie powiedział – odparł Ichiro, śmiejąc się.

    Taiyo znów go zmroził wzrokiem i westchnął głęboko.

    – Czy ty, we wszystkim, co powiem, będziesz upatrywał się kontekstu odnoszącego się do osoby Kusuri? – zapytał, marszcząc brew.

    – Jak przestaniesz o niej tak rozprawiać, to nie – uśmiechnął się Hiku.

    – Ja o niej przy was nie rozprawiam!

    – Nie musisz tego robić, to widać. Tam, w środku, myślisz o niej cały czas – powiedział młody Ichiro, lecz po chwili jego twarz przybrała nerwowy, acz zmartwiony wyraz.

    Taiyo i ja zauważyliśmy to i wymieniliśmy między sobą spojrzenia. Wtedy zapytałem:

    – Hiku, coś się stało?

    Chłopak przybrał kamienną twarz, a po jego policzku poleciała strużka potu. Wtem, niespodziewanie odezwał się do nas.

    – Boże, chłopaki, która jest godzina?

    – Słońce w zenicie, czyli tak około dwunastej, może nawet już parę minut po – powiedziałem, a oczy chłopca momentalnie się powiększyły.

    – O matko, weźcie, zabiją mnie! – jęknął brązowowłosy.

    – Kto? – zapytał złotooki.

    – Moi rodzicie! – odparł przerażony. – Dzisiaj przyjeżdżają do mnie kuzyni z małej wioski na granicy Kraju Ognia. Problem w tym, że mieli być około dwunastej, a ja przed dwunastą!

     – Leć do domu, może jeszcze zdążysz – zachęcałem chłopaka. – Może jeszcze nie przyjechali.

    – Minato ma rację – przyznał Taiyo. – Biegnij szybko do domu.

    Jak powiedzieliśmy, tak Hiku zrobił.

    – SPOTKAMY SIĘ JUTRO W AKADEMII, CHŁOPAKI! – krzynął, oddalając się od nas. W końcu, zniknął z naszego pola widzenia.

    Nagle ja i Hoshi wybuchnęliśmy śmiechem i obaj usadowiliśmy się pod środkowym słupem.

    – Ach, ten to zawsze o czymś zapomina – odrzekł złotooki.

    – Ale za to jest świetnym przyjacielem – przyznałem.

    – Tutaj w całości się z tobą zgodzę, Minato.

    – Tak samo, jak ty, Taiyo. Nie ma w wiosce większych wesołków od waszej dwójki – stwierdziłem, a chłopak uśmiechnął się.

    – Przesadzasz, ale dziękuję, Minato.

    – Nie przesadzam, mówię prawdę – odparłem.

    Taiyo roześmiał się głośno, założył ręce za głowę i obaj spojrzeliśmy w czyste, błękitne niebo, upajając się promieniami upalnego słońca. Nic nie zapowiadało na to, by w najbliższym czasie mógł padać deszcz.

*          *          *

    – Dobrze, dzieciaki, cisza! – krzyknął pan Nishi.

    Wszystkie dotychczasowe dźwięki, panujące w sali momentalnie ucichły, a uczniowie skierowali głowy w kierunku nauczyciela.

    Dzisiaj wyglądał dość inaczej. Był pełen energii i radości. Nigdy, przenigdy go takiego nie widziałem, może raz, kiedy mówił mi o możliwości wczesnego zdania egzaminu.

    – Miło, że słuchacie – powiedział uśmiechnięty.  –  Po pierwsze, mam sprawę do autora żarciku z brudną gąbką do czyszczenia kredy na tablicy, nasączonej wodą, włożonej między drzwi od pokoju nauczycielskiego.

    Pomiędzy uczniami rozległy szepty.

    – Wiesz, kto to zrobił, prawda, Minato? – zapytał mnie siedzący po prawej Taiyo, który skierował swój wzrok ku Kushinie i Kusuri.

    Podejrzewałem, że autorką żartu była czerwono włosa. Panu Nishiemu wiele w ciągu roku wycieła takich kawałów, jak i samemu Hokage. Taki był jej urok osobisty.

    – Ja wiem, że to zrobiło któreś z was – powiadomił nas nauczyciel, o dziwo, wciąż się uśmiechając. – Tylko w tej klasie są dwa największe wesołki Konohagakure oraz najbardziej pomysłowa rozrabiara.

    Kilka osób parsknęło śmiechem, reszta tylko zaczęła się uśmiechać.

    Kątem oka spojrzałem na ławkę Kushiny i Kusuri. Obie wydały się być strasznie rozbawione podczas prowadzenia jakieś zaciekłej konwersacji.

    Nagle poczułem na ramieniu chłodną dłoń Taiyo. Odwróciłem się szybko w stronę pana Nishiego, a przy uchu poczułem oddech złotookiego.

    – Nie gap się tak na nie – szepnął.

    Nagle czerwonowłosa wstała ze swojego krzesła i uśmiechnęła się szeroko do nauczyciela.

    – To ja – przyznała się, a po sali rozniosły się salwy szeptów.

    – Masz świadomość, że Hokage się o wszystkim dowie? – spytał pan Nishi. – Znowu?

    Kushina z zadowoleniem kiwnęła głową.

    – Oczywiście, że wiem, tam teges.

    – To dobrze, bo zapewne dzisiaj go odwiedzisz. Na jego prośbę.

    – Hokage bardzo lubi te moje wizyty, tam teges – odparła i usiadła na miejscu. – Nie mam nic więcej do powiedzenia.

    Pan Nishi westchnął i zaśmiał się cicho.

    – Po drugie, wybaczcie, ale dzisiaj nie robimy zajęć z rzucania shurikenami. Deszcz nam przeszkodził.

    – Tak! – uradował się Taiyo po cichu.

    – NARESZCIE! – krzyknął na całą salę Hiku, siedzący dwie ławki przede mną. – O DZIĘKI CI, DESZCZU!

    – Hiku, widzę, że strasznie ci odpowiada brak tych lekcji – zauważył nauczyciel.

    – Oj, nawet nie wie pan, jak bardzo – odrzekł rozradowany Ichiro.

    Nasz nauczyciel zaśmiał się cicho i skulił głowę do dołu. Szybko się jednak pozbierał i biorąc wdech i wydech, znów spojrzał na nas swoimi ciemnymi, lecz szczęśliwymi oczami.

    – Ale twoje rzuty nie są takie złe, młody. Poprawiasz się z tygodnia na tydzień.

    – Pan tak mówi, ale gdybym dzisiaj rzucał, pan by się załamał. Wiem, co mówię – oświadczył brązowowłosy, porozumiewawczo kiwając głową.

    – Dobrze, ale nie jest to najważniejsza wiadomość, którą mam wam do powiedzenia.

    – O czym pan mówi? – zapytała Konami, siedząca trzy ławki przed Kusuri.

   – Posłuchajcie, jesteście w Akademii dobre dwa i pół roku – zaczął pan Nishi. – Patrzę na wasze oceny i muszę przyznać, że poprawiają się one z dnia na dzień. Są one dobre i pokazują mi, waszemu nauczycielowi, że naprawdę się staracie i jakąś tam wiedzę posiadacie. Dlatego też… was wszystkich nominowałem do zdania egzaminu ukończenia Akademii.

    – Co? – zapytała na głos Kusuri. – Jak to możliwe?

    – Teoria i wiedza u was nie leży, można powiedzieć, że wiecie co nieco. Z umiejętnościami też nie jest źle, ale niektórzy z was robią błędy. Niestety, takie rzeczy to tylko wykwalifikowani jonini umieją poprawić.

    – Czyli, że możemy zdać Akademię w wieku dziesięciu lat? – zapytał leniwie szarowłosy Kiroi, siedzący na drugim końcu sali.

    – Owszem, myślę, że wam wszystkim się uda – powiedział pan Nishi.

    – A na czym on polega, tam teges? – spytała Kushina.

    – Otóż, po prostu my, nauczyciele, zadamy wam pięć pytań, na które będzie trzeba ustnie odpowiedzieć oraz wyznaczymy wam jedno jutsu, które będziecie musieli zrobić – wytłumaczył.

    – A kiedy odbędzie się ten egzamin? – zapytałem.

    – Równo za dwa tygodnie. Macie czas, by się przygotować. Tylko go nie zmarnujcie, bo chciałbym dać  ochraniacze z symbolem naszej wioski każdemu z was.

    – Pan chce się nas pozbyć, tam teges – powiedziała żartobliwie Kushina.

    – Może teraz tak, ale będę za wami tęsknił – stwierdził pan Nishi, śmiejąc się. – No, oczywiście, jeśli zdacie.  Macie, mi tego nie zepsuć i trenować, zrozumiano? Zwłaszcza ty, Kushina.

    – Tak, tak, zrozumiano, tam teges – dziewczyna wywróciła oczami do góry i uśmiechnęła się. – Postaram się, proszę pana.

    – Ty masz mi to zdać, jak każde z was, jasne?

    – JASNE! – odkrzyknęliśmy wszyscy entuzjastycznie.

*          *          *

Obudziłem się wcześnie rano i ledwie otwartymi oczami spojrzałem na ciemne niebo za oknem. Słońce powolutku wkradało się na nieboskłon, wypędzając granatowe chmury w inne kierunki.

    Ziewnąłem, przeciągnąłem się i wstałem z łóżka leniwie. Ruszyłem szybkim krokiem do toalety załatwić swoje wszelkie potrzeby. Po dziesięciu minutach, byłem już rozbudzony, ubrany i zdążyłem przy okazji pościelić łóżko.

    Kiedy wyszedłem z domu, promienie słońca już oświetlały Konohagakure. Wyciągnąłem z kieszeni mojej białej bluzy kilka monet i z uśmiechem na twarzy ruszyłem do budki Ichiraku Ramen.

    – Witaj, staruszku – przywitałem się, wchodzą do środka.

    Mężczyzna, trochę zdezorientowany klientem z samego rana, odwrócił się w moją stronę. Gdy tylko mnie ujrzał, jego twarz natychmiast się ożywiła.

    – O, Minato! Jak miło cię widzieć, młody! – podekscytował się staruszek, witając mnie. –  Co cię do mnie sprowadza tak rano?

    – Jedna porcja ramen – odparłem, uśmiechając się.

    – Ale dlaczego tak rano? – zapytał mężczyzna, zabierając się do robienia zamówionego przeze mnie posiłku.

    – Będę trenował, za dwa tygodnie mam egzamin ukończenia Akademii – powiedziałem. – Muszę dać z siebie wszystko.

    – Aaaa, to już Nishi żalił mi się, że rok temu nie chciałeś spróbować. I tak między nami, nie chcę go już nigdy pocieszać – szepnął, a ja zaśmiałem się. – No, ale na pewno dasz sobie radę, Minato. Nishi, Kaede i reszta nauczycieli strasznie cię chwilą i cenią sobie twoje umiejętności.

    – Miło wiedzieć – przyznałem. –  To ile płacę? – spytałem znienacka.

    – Zwariowałeś? – oburzył się staruszek. – Nie będę zarabiał na chłopcu, który zaraz będzie geninem i z którego nasza wioska będzie miała wielki pożytek.

    – Ale to żaden problem zapłacić… – zacząłem, ale mężczyzna natychmiast mi przerwał.

    – Żadnego „ale”, ramen na koszt firmy!

    Uśmiechnąłem się i schowałem pieniądze do kieszeni. Po pięciu minutach czekania, nareszcie otrzymałem swoje danie. Wyciągnąłem z drewnianego kubeczka parę pałeczek, rozłączyłem je i złączyłem dłonie.

    – Itadakimasu! – mruknąłem i zatopiłem pałeczki w potrawie.

    Nie jadłem nigdy lepszego ramenu niż ten od Ichiraku, który nie miał sobie równych. Szybko opróżniłem miskę z daniem, podziękowałem i wybiegłem z budki, prosto na pole treningowe.

    Wyciągnąłem dwa kunaie z kabury, którą miałem na nodze, ustawiłem się naprzeciwko środkowego słupa i przymierzyłem się do rzutu. Moim celem był środek włókiennej tarczy. Zamknąłem lewe oko i wymierzyłem prawym trajektorię oraz precyzję lotu mojego kunaia.

    Kiedy już skończyłem z rzutami, wszystkimi pomyślnie wyliczonymi, zacząłem trenować Bunshin no Jutsu* oraz Henge no Jutsu**. Wyjątkowo, czułem, że naprawdę dobrze mi idzie, więc zacząłem sobie przypominać całą teorię i widzę, jaką dotychczas posiadłem.

    Postanowiłem tak ćwiczyć przez całe dwa tygodnie, by nie zmarnować szansy na zdanie tego egzaminu i stać się pełnoprawnym geninem, wraz z moimi przyjaciółmi.

*Technika Podziału

*Technika Transformacji

*~*~*

Pierwszy dzień grudnia był bardzo pracowity. Nie dość, że odebrano mi komputer, akurat wtedy, kiedy miałam wenę i zostałam zmuszona, by napisać większość w zeszycie, musiałam to wszystko przepisać na kompa, a to była starszna katorga. Uff, ale skończyłam. Chyba nie kazałam wam strasznie długo czekać :).

Przy okazji, przyjaciółka prosiła mnie, bym zareklamowała jej forum http://pbfshinobi.jun.pl/. Jest to strona, wprawdzie jeszcze w budowie, miejmy nadzieję, że szybko się skończy, która jest alternatywą „NARUTO”. Dla odmiany, można  wymyślić własną postać i powołać ją do życia (jak to brzmi), przyłączyć się do klanu, tworzyć własne jutsu, zamieszkać w wybranej wiosce i zmieniać historię, która na tej stronie powstaje.

Dzięki, że czytacie i darzycie moje opowiadanie ciepłymi słowami. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Jeśli macie jakiekolwiek pytania, uwagi, własne sugestie, zażalenia, prośby – PISZCIE!

MIŁEGO CZYTANIA,

Isabel-chan.