Rozdział 14

RAMEN I PIERWSZA POWAŻNA MISJA

Przez wszystkie misje rangi D, które ostatnio wykonaliśmy, nie miałem czasu spotykać się z resztą przyjaciół. Jiraiya uważał, że wykonywanie zadań poza wioską będzie dla nas wszystkich korzystniejsze. Ja tego nie negowałem, ale Hiku i Konami mieli do tego wiele wątpliwości.

    Po raz pierwszy, od wielu dni, mieliśmy pełną swobodę. Siedzieliśmy we czwórkę w cieniu jednego z największych drzew w Konohagakure, odpoczywając po pomyślnie wykonanej misji. Hiku już dobrze pochrapywał, Konami coś czytała, podobnie jak mistrz, a ja ze spokojem wpatrywałem się w nieliczne chmury i zachodzące słońce na pomarańczowym niebie. Odetchnąłem i uśmiechnąłem się.

    – Minato, nie nudzisz się, aby czasem? – zapytał Jiraiya. – Bo jeśli chcesz, mam jeszcze jedną książkę, mogę dać ci do poczytania…

    – A jaką? – odpowiedziałem pytaniem.

    – Moją autorską! – zawołał rozradowany mistrz. – „Opowieść o odważnym ninja”.

    Konami zmarszczyła brew.

    – To ta książka, którą napisałeś i pokazałeś nam pierwszego dnia? – spytała brunetka.

    Jiraiya z nieskrywaną dumą kiwnął głową. Nagle wyjął ze swojej kabury owe dzieło literatury w twardej okładce i podał mi. Wziąłem je z zaciekawieniem, otwierając pierwszą stronę i skupiając się na czytaniu. Po minucie, mistrz zapytał:

    – To jak? Chcesz przeczytać?

    – Pewnie – odparłem dość entuzjastycznie, zatapiając swój umysł w historię spod pióra sannina.

    Może tego po Jiraiyi widać nie było, ale miał talent do pisania i musiałem to przyznać po przeczytaniu pierwszych dziesięciu stron. Jakoś nie umiałem oderwać się od tej historii, wciągnęła mnie.

    Nagle białowłosy zaśmiał się donośnie.

    – Eh, widzę, młody, że ci się podoba!

    Uśmiechnąłem się do niego szeroko, podobnie jak Konami. Spojrzeliśmy na mistrza ciepło.

    – Ej, no co? – zapytał. – Coś się stało?

    – Popatrzeć na mistrza nie można? – zadała pytanie brunetka, chichocząc cicho.

    Jiraiya westchnął głęboko, gdy nagle przed naszymi oczami pojawił się wielki kłęb gęstego dymu, o brudnobiałej barwie. Taki sam, jaki widzieliśmy pierwszego dnia, gdy czekaliśmy na białowłosego. Może byli to inni jonini, mający jakąś sprawę do naszego mistrza? A może był to wróg? Nie wiedzieliśmy, a obłok wciąż się powiększał, tworząc kształt wielkiego koła.

     Nagle mistrz podniósł się gwałtownie z ziemi. Ciemnowłosa dziewczyna i ja uczyniliśmy to samo. Tylko Hiku sobie drzemał, jakby kompletnie nie przejmował się, co się dzieje dookoła.

    Nagle z kłębu wyskoczyła dwójka joninów, mężczyzna i kobieta, a także ich trzyosobowe drużyny. Szybko wśród nich rozpoznałem swoich przyjaciół, których tak dawno nie widzieliśmy… Kusuri, Taiyo, Kushina… A także trójka chłopaków, Matsuo i bliźniaki, Hideki i Kiroi.

    Moja twarz natychmiast się rozpromieniła, podobnie, jak twarz Konami. Dziewczyna nagle przykucnęła nas śpiącym szatynem i zaczęła go trząść za ramię.

    – Hiku, weź się obudź! – krzyknęła. – Wstawaj, mamy gości!

    Chłopak wstał niechętnie, przetarł ledwo otwarte oczy i rozejrzał się wokół. Gdy zobaczył te wszystkie uśmiechy, którym go przywitano, natychmiast się zerwał z ziemi i wstał, chociaż plątały mu się nogi. Gdy w końcu stanął prosto, uśmiechnął się szeroko i popatrzył na wszystkich ciepło.

    – Widzę, że nas troszeczkę przybyło – powiedział zasapanym tonem. – Rany, Taiyo, Kusuri, Kushina… O rzesz, ale ja was dawno nie widziałem…

    Namida i Uzumaki zaczęły się śmiać cicho, a Taiyo spojrzał westchnął cicho. Na twarzy złotookiego również zagościł szeroki uśmiech.

    – Nigdy więcej tak nie rób, mistrzyni Hana! – mruknął młody Hoshi nagle.

    Matsuo, jego kolega z drużyny, słysząc to uniósł brwi do góry, a jego wargi ułożyły się w prostą linię. Był chłopcem średniego wzrostu o kruczoczarnych, prostych włosach do połowy szyi, które zdawały się zakrywać jego pole wiedzenia. Mimo to,  dostrzegłem jego oczy – chłodne, głęboko błękitne i skryte. Były takie inne, niż moje, nie chodziło jedynie o ton barwy. Patrzył nimi na nas obojętnie, tak jakby odczuwał jakąś pustkę. Poza tym, nie nosił ochraniacza Konohagakure, tak jak my wszyscy – na czole – tylko przywiązany na lewej ręce, powyżej łokcia.

    – Taiyo, przecież żyjesz – powiedziała joninka.

    – Mistrzu Itari! Dlaczego nam od razu nie przedstawiłeś drużyny Hany, tam teges? – zapytała Kushina. – Albo tego całego Jiraiyi, o którym tyle gadaliście?

    – A pytaliście? – Itari zmarszczył brwi i westchnął.

    Popatrzył przyjaźnie na białowłosego, a ten odwzajemnił to uśmiechem. Mój mistrz nagle zaśmiał się cicho i odchrząknął znacząco.

    – A więc, Itari, Hana… – zaczął. – Co was sprowadza, gołąbeczki, w skromne progi mojej drużyny?

    – Jiraiya, wypraszam sobie – mruknęła brązowowłosa kobieta. – Przed chwilą tak zdzieliłam Itariego, że, o mało, mu zębów nie wybiłam! A jednak wciąż myślę, że powinnam go walnąć mocniej, heh.

    – Eh, Hana… – mistrz wywrócił oczami. – A następnie pewnie zaczęłaś się do niego tulić.

    – A nasz Jiraiya, jak zwykle, zna standardowe zakończenia – odparł ciemnowłosy jonin, bodajże mistrz Kushiny, śmiejąc się.

    – Bo człowiek, jak jest zakochany, to jest w takim dziwnym, głupim stanie – szatynka z fioletowymi, charakterystycznymi dla klanu Inuzuka znakami, założyła ręce na klatce piersiowej. – Nie moja wina, że kocham tego przygłupa, jak mało kogo.

    – Hana, ja też cię kocham – mruknął Itari. – Ale przejdźmy do sedna. Jiraiya, nasz stary kompanie, jest taka sprawa… dałbyś się wraz ze swoimi podopiecznymi wyrwać na ramen do Ichiraku?

    – Rozumiem, że skoro nas zapraszacie, to wy stawiacie – oznajmił żywo białowłosy.

    – Ja stawiam – wycedził przez zęby niezadowolony Kiroi, a Kushina z Hidekim zaczęli pękać ze śmiechu.

    Kusuri i Taiyo również się zaśmiali, podobnie, jak cała moja drużyna. Tylko Matsuo stał cicho, jak słup.

    – Myślę, że nie robisz tego z własnej inicjatywy – odrzekł Jirayia.

    – Nie – powiedział pustym tonem brązowowłosy Hayato. – Założyłem się z Itarim o Hanę – przyznał.

    Gdy mój mistrz tylko to usłyszał,  natychmiast popadł w niekontrolowany napad donośnego śmiechu. Miałem wrażenie, że zaraz straci równowagę i przewróci się na ziemię. Jednak nadal stał prosto, chociaż był zmuszony oprzeć się dłonią o konar drzewa, pod którym nie tak dawno spędzaliśmy cicho, spokojnie czas.

    – Dobra, rozumiem, to bawi wszystkich – odparł Kiroi. – Ale nie trzeba się śmiać, wystarczy, że wypłacam z własnego portfela! Ludzie!

    – Kiroi, nie dąsaj się, tam teges – powiedziała Kushina, uśmiechając się uroczo.

   – Ja, nie wiem, jak wy, ale idę! – zawołał Hiku rozradowany.

    – Ja też idę, z wielką chęcią – oznajmiłem. – Tylko czy my się w tej restauracji wszyscy zmieścimy… – zacząłem głośno myśleć.

    – Ja też, jestem strasznie głodna – mruknęła Konami.

    – A może tak po ramienie pójdziemy wszyscy do łaźni? – zapytał błagalnie Jiraiya.

    Wszyscy popatrzyliśmy na niego marszcząc brwi. To było naprawdę dziwne – za każdym razem, gdy kończyliśmy misję, białowłosy prosił nas o zgodę na kąpiele w jednej z publicznych, pobliskich łaźni. Mimo to, my dotychczas się na to nie zgodziliśmy, bo uważaliśmy, że nie wymagamy szczególnego odświeżenia, poza tym, każde z nas mogło sobie samo pójść i zadbać o swoją higienę. Tylko dlaczego nie opuszczał?

    Nagle Jiraiya zaczerwienił się na policzkach, a słowa zaczęły mu się plątać.

    – Nie – powiedziała stanowczym tonem Konami. – Nie ma mowy, jakoś obawiam się tego twojego pójścia do łaźni. Nie pachnie to niczym bezpiecznym.

    – A co takiego może stać się w łaźniach? – zapytał oburzony mistrz.

    – Raczej co takiego może stać się w łaźniach, jak TY tam się pojawisz!

*          *          *

Ramen w dwanaście osób był bardzo ciekawym doświadczeniem. Staruszek nie spodziewał się tak dużo klientów w swoim lokum. Rozgościliśmy się i nagle w restauracji pojawił się charakterystyczny dla Konohgakure gwar i hałas.

    Wszyscy zaczęliśmy prowadzić jakieś zacięte rozmowy – ja, Hiku i Taiyo dyskutowaliśmy o naszych misjach i mistrzach. Nawet Kiroi i Hideki się do nas przyłączyli, opowiadając o ich zadaniu na farmie i zakładzie. Szatyn, o tym ostatnim, mówił dość niechętnie, w przeciwieństwie do szarowłosego, który zdawał się bawić w najlepsze.

    Tymczasem, dziewczyny, wraz z Haną, zajęły miejsca naprzeciwko nas i zaczęły rozmawiać o tym, że tylko one w drużynach potrafią zachować zdrowy umysł. Widać było, że wszystkie dobrze czują się w swoim towarzystwie, zwłaszcza czerwonowłosa, której było najciężej z nas wszystkich.

    Nagle oderwałem się od rozmowy i zacząłem przypatrywać się Kushinie, siedzącej dokładnie naprzeciwko mnie. Jej roześmiana, uśmiechnięta twarz i przepełnione radością oczy sprawiały, że ja sam również czułem się szczęśliwy. Nie wiedziałem wtedy do końca, czemu tak się dzieje, ale nie zamierzałem teraz o tym rozprawiać. Była taka inna, niż reszta dziewczynek z Akademii, jakie poznałem. Taka żywa, optymistyczna, wyjątkowa… Dlaczego, gdy zawsze ją widziałem zadowoloną, również musiałem się uśmiechnąć? To tak, jakby ciało odmawiało mi posłuszeństwa.

    – Ej, Minato! – z potoku gnających myśli wyrwał mnie głos białowłosego jonina. – Młody, żyjesz jeszcze?

    – Tak, tak – potwierdziłem szybko. – Zamyśliłem się. Przepraszam. Na czym stanęła dyskusja?

    – Na tym, że Itari ma strasznie filozoficzne myśli – odparł Hideki.

    – Czyli nie przegapiłem zbyt wiele, prawda?

    – Nie, ale… – zaczął Hiku.

    – Przeszedł ramen – Taiyo, przerywając młodemu Ichiro, wskazał palcem na moją miskę.

    – Nareszcie! – ucieszył się ciemnowłosy mistrz bliźniaków.

    Czerwonowłosa, można powiedzieć, rzuciła się na pałeczki, które znajdowały się pośrodku blatu. Skuliłem szybko twarz i moim oczom ukazało się soczyste mięso, makaron, warzywa oraz jajko w zupie, znajdującej się w bordowej miseczce.

    – Ach, mój ramen, boże, jak ja się za nim stęskniłam, tam teges! – zawołała szczęśliwa Kushina. – Całe piętnaście dni bez ramenu to zgroza!

    – Kushino, tutaj się z tobą zgodzę – powiedział Itari. – Nie ma lepszego ramenu na świecie niż ten u nas, w Konoha! Itadakimasu, przyjaciele!

    – Itadakimasu! – odpowiedzieliśmy wszyscy chóralnie.

    Wszyscy zaczęliśmy zajadać się posiłkiem. Nie powiem, nie jadłem nigdy w całej swojej karierze shinobi lepszego ramenu jak ten, przyrządzany przez Teuchiego w Ichiraku. Nie sposób było go nie lubić i było tak w przypadku każdego z nas. Nawet Matsuo, który wciąż nie odezwał się ani słowem, prócz „smacznego”, sięgnął po pałeczki, oddzielił je od siebie i zamoczył w daniu.

    Pomiędzy nami panowała taka ciepła, przyjacielska atmosfera. Nie we wszystkich wioskach w tych czasach tak było. Cieszyłem się, że urodziłem się w Wiosce Liścia w Kraju Ognia i że było mi dane jej bronić.

    Nagle Hana popatrzyła z przerażeniem na Itariego. Pałeczki w jej dłoni, zamoczone koniuszkami w zupie, momentalnie zatrzymały się w bezruchu, a samej kunoichi powiększyły się oczy. Ciemnowłosy długo nie zdawał sobie sprawy, że jego dziewczyna obserwuje go ze strachem, można by rzec. Odstawiła nagle pałeczki i uśmiechając się podstępnie, trzepnęła jonina w plecy. Ten wypluł kawałek mięsa i warzywa, które miał w napuchniętej buzi, zgarbił się, ale szybko się wyprostował, masując obolałą łopatkę.

    – A to za co? – zapytał, gdy już przeżuł do końca kawałki posiłku, które znajdowały się w jego ustach.

    – Czy ty widziałeś, a raczej słyszałeś, jak ty jesz? – Hana popatrzyła na niego z wyrzutem. – Wydajesz z siebie takie dźwięki, że aż dreszcze, przez plecy przechodzą!

    – Ale innym to nie przeszkadzało i…

    – Siorbiesz gorzej, jak pies mojej bratanicy! – powiedziała głośno kunoichi.

    – Ale piesek Tsume ma dopiero dwa miesiące i… – zaczął, ale brązowowłosa nie pozwoliła mu skończyć.

    – A ty masz dwadzieścia cztery lata, więc się opamiętaj!

*          *          *

Po tym całym wypadzie na ramen, Jiraiya oznajmił, że idziemy na misję rangi C i wszyscy mam się stawić bladym świtem na polu treningowym nr 7. Uznał, że już, po półtorej miesiąca bycia geninami, jesteśmy gotowi na trochę wyższy poziom. Pewnie rozmawiał o tym z Itarim, który go do tego przekonał. W każdym razie, Hiku nie mógł narzekać już na nudę, jaka dotychczas panowała, wykonując zadania rangi D.

    Misja rangi C. Niby nic wielkiego, ale dla mnie przełom – mogłem się wykazać, udowodnić to, co potrafię, a także odszukać błędy, które popełniałem i popracować nad nimi. Zwykła misja, powiedziałby chunin albo jonin, ale mnie dawała tak wiele. Byłem gotów na wszystko, zawsze i wszędzie.

    Nie mogłem sobie pozwolić na jakiekolwiek komplikacje i chociaż bardzo chciało mi się jeszcze spać, piąta dwadzieścia, już byłem na nogach. Zbiórka była o piątej pięćdziesiąt, przynajmniej tak ustalił białowłosy. Bez jakiegokolwiek pośpiechu zjadłem śniadanie, w postaci zupy miso oraz ryżu i zająłem się poranną toaletą.

    Po dwudziestu pięciu minutach byłem już gotowy do wyjścia. Zatrzasnąłem za sobą drzwi i zamknęłam je na klucz. Szybkim krokiem pognałem na pole treningowe, które, na szczęście, nie było zbyt daleko. Gdy po kilku minutach dotarłem na miejsce, pod jednym z drzew zastałem Konami, wertującą jakąś lekturę.

    – Cześć – przywitałem się, machając dłonią w jej stronę.

    Brunetka ożywiła się na mój widok i uśmiechnęła się szeroko.

    – Minato, cześć – odpowiedziała.

    Podszedłem do niej i stanąłem obok. Młoda Mikagu westchnęła głęboko i spojrzała w górę, na zachmurzone, szare niebo. Od dawna nie było takiej pogody w Konohagakure. Oboje mieliśmy wrażenie, że zaraz zacznie padać deszcz.

    – Hiku i Jiraiya jeszcze nie przyszli – mruknąłem.

    – Co jak co, ale nawet Hiku nigdy się nie spóźnia – oznajmiła, uśmiechając się lekko.

    – Zazwyczaj – dopowiedziałem i razem zaśmialiśmy się.

    Czekaliśmy jeszcze pod drzewem dwie, trzy minuty, gdy nagle, przed naszymi oczami pojawił się zziajany brązowowłosy, ocierający pot z czoła. Konami popatrzyła na niego, unosząc brew do góry, a ja uśmiechnąłem się szeroko w jego stronę.

    – Hiku, nareszcie przyszedłeś – powitałem zmęczonego od szalonego biegu chłopaka.

    – A Jiraiya pewnie znowu te swoje materiały zbiera – powiedziała głośno brunetka.

    – Żebyśmy tak jeszcze wiedzieli, co to oznacza w jego języku… – zaczął młody Ichiro.

    Konami wywróciła oczami i subtelnie uniosła kąciki swych ust w górę.

    – Czy wy nie zauważyliście, jak on się zawsze za jakimiś młodszymi dziewczynami ogląda? – zapytała.

    Hiku i ja wymieniliśmy spojrzenia i popatrzyliśmy pytającym wzrokiem na naszą przyjaciółkę. Dziewczyna tylko westchnęła, a uśmiech na jej twarzy robił się coraz większy.

    – Trudno, nie ważne – mruknęła. – W każdym razie, myślę,  że to ma związek z jego na razie cichymi zapędami do kobiet.

    Nagle usłyszeliśmy lekceważące prychnięcie, dobiegające z tyłu. Cała nasza trójka odwróciła się gwałtownie i naszym oczom ukazał się wysoki ninja, z ochraniaczem Konohy na czole, bujną czupryną, w kamizelce jonina. Shinobi stał oparty plecami o drzewo, a on sam notował coś w jakimś małym zeszycie w twardej okładce. Na jego widok żadne z nas nie mogło powstrzymać uśmiechu.

    – Mistrz Jiraiya! – zawołałem.

    Nagle białowłosy schował swój notatnik do kabury, obwiązanej przy plecach i spojrzał na nas z grymasem, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

    – Wybaczcie – powiedział. – Spóźniłem się, ale musiałem załatwić jedną rzecz.

    Konami zaczęła się śmiać.

    – Nie wierzę, że ta rzekoma rzecz była związana z Konohagakure – odparła, uśmiechając się od ucha do ucha.

    Białowłosy znów prychnął, a ja i Hiku zaśmialiśmy się cicho.

    – Oj, wiecie, co? Jeśli oskarżacie mnie o takie rzeczy…

    – Nie oskarżamy – przerwała dziewczyna mistrzowi. – My, a przynajmniej ja, to wiem.

    – Niby skąd? – zapytał zdziwiony shinobi.

    Brunetka uśmiechnęła się podstępnie, a w jej ciemnych oczach nagle pojawił się błysk.

    – Intuicja.

    Jonin schował twarz w dłoniach, a cała nasza trójka popadła w napad śmiechu. Staraliśmy się jakoś opanować, ale nie szło to nam najlepiej.

    – Możemy iść na tą misję? – zapytał w końcu Jiraiya.

    – Oczywiście, że możemy – powiedziałem.

    – Tylko nie do łaźni – ostrzegł ninja Hiku.

    Białowłosy spiorunował nas groźnie wzrokiem.

    – Co ja z wami mam… – burknął pod nosem.

    Wszuscy ruszyliśmy w stronę bramy, otwierającej drogę do Konohagakure. Hiku i Konami szli przodem, natomiast ja dotrzymywałem kroku Jiraiyi. Znienacka cała nasza czwórka poczuła mocny powiew wiatru, otulający nasze ciała. Brunetka zaczęła trząść się z zimna, a na jej rękach pojawiła się gęsia skórka.

    – Eh, chłodno dzisiaj, co nie, młoda? – zapytał białowłosy ironicznie, śmiejąc się.

    Konami spiorunowała go wzrokiem i odwróciła się głowę do przodu z impetem.

    – Jesteśmy shinobi, nawet wiatr mi nie przeszkodzi w wypełnieniu misji – bruknęła.

    Wtem Hiku wywrócił oczami i westchnął głęboko, rozpinając swoją szarą bluzę w czarne, poziome pasy. Zdjął ją, złożył na pół i podał brunetce. Dziewczyna chwilę popatrzyła na niego zdziwiona, a ten uśmiechnął się zadziornie. Niepewnie wzięła bluzę od brązowowłosego.

    – Nie… nie wiem, co powiedzieć… – zaczęła. – Dziękuję.

    – Nie ma za co – odparł Hiku, śmiejąc się.

    Konami natychmiast założyła bluzę Hiku na swoje drżące ramiona i uśmiechnęła się lekko.

    – Dziękuję – powtórzyła. – Naprawdę.

    – Hej, mistrzu – zacząłem znienacka. Białowłosy popatrzył na mnie pytającym, acz ciepłym wzrokiem. – A co my właściwie mamy za zadanie? Co będziemy robić na tej misji?

    – Bardzo dobre pytanie, Minato – odrzekł. – Nie mówiłem wam jeszcze?

    – Nie… – odparłem.

    Jonin odchrząknął znacząco i uśmiechnął się.

    – Misje rangi C ogólnie polegają na odprowadzaniu do domu mniej znanych klientów – powiedział Jiraiya. – Nasze zadanie jest troszkę… nietypowe…

    – Dlaczego? – zapytał Hiku.

    – Bo my musimy odebrać naszego shinobi z Sunagakure i, jako jego eskorta, zaprowadzić go do naszej wioski – wytłumaczył.

    – A co to za ninja? – zadałem pytanie.

    – Biały Kieł Konohy – oznajmił dumnie Jiraiya.

    Młody Ichiro popatrzył na niego ze zdziwieniem, mrużąc oczy i unosząc do góry brwi.

    – Przecież Biały Kieł to elita wśród shinobich – mruknął. – Jego eskorta powinna być, co najmniej, misją rangi B…

    – Hatake Sakumo, tak się naprawdę nazywa Biały Kieł – uświadomił nas mistrz. – Na ostatniej swojej misji, którą oczywiście wypełnił pomyślnie, podczas powrotu przez Sunę został zaatakowany przez ninja z Iwagakure. On i jego drużyna przepędziła shinobich z Wioski Skały, jednakże Sakumo został zraniony w nogę. Piasek, by się odwdzięczyć, wyleczył naszego Kła, aczkolwiek Hokage i przede wszystkim, jego żona nie zezwolili mu na samotny powrót do domu.

    – Co faktu nie zmienia, że powinna to być misja rangi B – oświadczyła Konami.

    Jiraiya zaśmiał się donośnie.

    – Wiem, ja też uważam, że Sakumo to nie jest taki sobie, przypadkowy klient – powiedział. – Ale… strasznie uparty z niego shinobi, nie chce z siebie robić wielkiej sławy… Poza tym, bardzo często powtarza, że gdyby miał wybierać pomiędzy młodymi geninami z misją rangi C i doświadczonymi chuninami bądź joninami z misją rangi B, to definitywnie, wybrałby geninów.

    – A to niby dlaczego? – zapytał Hiku.

    Białowłosy wzruszył ramionami.

    – Nie wiem, ale mówił, że z geninami ciekawiej się rozmawia. No, i nie robią z niego takiej wielkiej gwiazdy – odparł mistrz. – Ale wiecie, mówił to przed moim wyjazdem do Amegakure, wszystko mogło się zmienić…

    – Za ile dni będziemy w Sunie? – spytałem.

    – Normalnie szacując, za trzy dni, aczkolwiek my będziemy za pięć – oznajmił Jiraiya.

    Konami i Hiku odwrócili głowy w jego stronę i spojrzeli na niego ze zdziwieniem, unosząc go góry brwi. Mnie również dziwił tok myślenia naszego mistrza. Ten tylko zaśmiał się i poklepał mnie po plecach przyjacielsko.

    – Mam wobec was plany, które trochę zajmą – wytłumaczył.

    – Możesz jaśniej? Bo nie rozumiem! – burknął młody Ichiro.

    Białowłosy jonin westchnął głęboko.

    – Pora na wasz pierwszy, poważny trening ze mną, w roli głównej, moi drodzy!

*~*~*

Napisałam i się cieszę, aczkolwiek myślę, że to tragedia. Nie bijcie mnie, ale nic nie robię, prócz kichania, kasłania i połykania leków.

Kiedyś tam powiedziałam, że dam Minato ze dwa rozdziały i będzie sprawiedliwe, prawda? Tak też się stanie. Następny rozdział, a może nawet dwa kolejne, należą do naszego przystojnego geniusza. Za mało go tu ostatnio.

Co ważne, dziękuję za 3600 wyświetleń. To dla mnie bardzo ważne, naprawdę, dzięki! Będę wdzięczna również za każdy komentarz, którym mnie obdarzycie.

Mam nadzieję, że się spodoba. Wszelkie uwagi, sugestie, prośby i błędy piszcie pod notką. Przy okazji, planuję specjalną sylwestrową notkę.

Pozdrawiam gorące was, moje skarby

Isabel-chan.