Rozdział 13

UCIECZKA I POWRÓT

Nie wiedziałam, jak długo byłam nieprzytomna. Czułam jedynie straszny ból, uciskający moją głowę. Mój umysł pękał od lawiny pytań. Gdzie jestem? Co się stało? Gdzie drużyna i pani Michiko? Czy mnie szukają? Co ze mną zrobią?

    Najgorsze było to, że byłam zdana jedynie na siebie. Gdybym tylko miała pewność, że mistrz Itari mnie odnajdzie, nie odczuwałabym jednocześnie strachu i paniki.

    Opanuj się, Kushina, pomyślałam i odważyłam się otworzyć oczy.

    Leżałam w ciemnym pomieszczeniu, na twardym, zimnym, kamiennym bloku. Ręce i nogi miałam związane grubym, włókiennym sznurem, nieprzyjemnie wbijającym się w skórę. Jednak, mimo to, byłam twarda, a przynajmniej starałam się być.

    Nagle moje oczy oślepił jasny, złoty płomień, który dostrzegłam z końca pomieszczenia. Światło przybliżało się coraz bardziej, a wraz z nim trzy wysokie, dobrze zbudowane, męskie cienie. W blasku dane mi było zobaczyć ochraniacze na ich czołach – kolejni ninja z Takigakure.

    Westchnęłam głęboko, znów zamknęłam oczy i zaczęłam przysłuchiwać się ich rozmowie.

    – To nie ona – mruknął shinobi, który trzymał świecę.

    – Jak to „nie ona”? – oburzył się inny o charakterystycznym, basowym tonie.

    – To powinna być ona – zaczął tłumaczyć się trzeci.

    Nagle poczułam lekkie pociągnięcie za włosy. Ninja ze świecą wyrwał znienacka jeden kosmyk moich włosów. Poczułam lekki ból, jednak nie wydałam z siebie żadnej oznaki życia. Zagryzłam wargi, starając się oddychać powoli i równomiernie.

    – Popatrzcie sobie. Ten kosmyk jest czerwony – pokazał im. – Możecie mi przypomnieć, czy ktokolwiek z klanu Shimada ma takie włosy?

    – Ale… szefie, przecież…

    Nagle usłyszałam głośny huk. Mogłam się jedynie domyślać, że wściekły shinobi rzucił świecą o podłogę.

    – Czy ja ci wyglądam na idiotę? – zapytał, unosząc się coraz bardziej. Jego dotychczas spokojny ton przeistaczał się pełen nienawiści i złości krzyk.

    – To co teraz? – zapytał trzeci. – Mamy ją odstawić stamtąd, skąd ją uprowadziliśmy?

    – Pewnie, że nie! – krzyknął szef. – Cholera jasna, czy wy sobie zdajecie sprawę z powagi sytuacji?

    – Oczywiście, ale…

    – Wiecie, na czym polega mój plan – zaczął wściekły shinobi, uspokajając się trochę.

    – Wiemy – przytaknął ostatni. –  Chcesz posiąść moc klanu Shimada, ale musisz do tego posiadać jakiegoś członka rodu…

    – Właśnie – odparł szefujący ninja. – Ich moc jest mi bardzo potrzebna. Ale, niestety, Shimada Michiko jest ostatnią członkinią tego klanu. I teraz nie możemy sobie pozwolić na takie błędy!

    Mężczyzna miał jakąś niebezpieczną, chorą ideę. Szczerze mówiąc, sam w sobie mnie już przerażał, a nawet na niego nie patrzyłam. Musiałam, jak najszybciej się stąd wyrwać.

    – Cóż, ale… mogę powiedzieć, że ten wasz błąd wzbogacił mnie – powiedział nagle.

    – Jak to, szefie?  – zapytali.

    – Normalnie, moi drodzy – oznajmił. – Wymienimy tę dziewczynę na Michiko. Dlatego mam dla was jeszcze jedno zadanie, tylko proszę, nie zepsujcie tego.

    – Jakie to zadanie, szefie?

    – Idźcie wyśledzić jej drużynę – mruknął. – Chcę znać ich dokładną lokalizację.

    – Tak jest – przytaknęli mu i cała trójka wyszła z pomieszczenia.

    Otworzyłam oczy i znów zaczęłam w ciemności rozglądać się po pomieszczeniu. Wtem, mój wzrok natrafił na słabe, srebrne światło, dobiegające z małego okienka. Może, gdybym się postarała, udało by mi się przez nie wydostać na zewnątrz.

    Próbowałam rękami dosięgnąć do kabury, którą miałam na nodze, wyjąć z niej kunai i przeciąć zadające ból liny, związane na moich rękach. Nie dałabym rady rozszarpać ich siłą, nie ważne, jak bardzo bym się starała. Wyginałam się w tył, tworząc swoim ciałem niedokładny okrąg. Niestety, mocne splecione sznury na nadgarstkach uniemożliwiały mi otworzenie mojego poręcznego pokrowca na broń.

    Byłam w impasie. Nie wiedziałam, co zrobić, gdzie uciec, jak się stąd wydostać. Czułam, że na każde nurtujące mnie pytanie odpowiadała niewiadoma. Myślałam, że to już koniec.

    – Cholera – szepnęłam, zakrywając twarz czerwonymi kosmykami.

    Nagle otrząsnęłam się i zaczęłam się wsłuchiwać w przesiąkniętą ciemnością ciszę, którą przerywały nierównomierne i głębokie oddechy. Nie należały one jednak do mnie. Wtedy dostrzegłam jakieś światełko nadziei w całej tej beznadziejnej sytuacji. Nie byłam sama w tym pomieszczeniu – ktoś również przebywał tu ze mną, być może z tego samego powodu, co ja, kto mógł mi pomóc w ucieczce.

    – Kto tam jest? – zapytałam głośno, nie wahając się, że ktokolwiek mnie usłyszy.

    Nagle z cienia wyłoniła niska, drobniutka postura, należąca do nieznajomej mi brązowowłosej dziewczyny, odzianą w podartą koszulkę, która optycznie była na nią za duża oraz przetarte, granatowe spodnie. Ręce, tak jak ja, również miała związane, jednak jej nogi były wolne od włókiennego sznura. Patrzyła na mnie swoimi zmęczonymi, kruczymi oczami i a kąciki jej ust uniosły się delikatnie w górę. Wtedy moją uwagę skupiło jej ciało – słabe, wychudzone, pełne zaschłych ran i bolesnych zadrapań.

    Kim była ta dziewczyna? Skąd pochodziła? Jak się tu dostała? Ile tu przebywała? Miałam zamiar dowiedzieć się wszystkich intrygujących mnie odpowiedzi na temat jej osoby.

    – Ciszej, proszę – powiedziała cichutko. – Nie wiedzą, że jeszcze żyję, a ty głośnym tonem możesz nas wydać.

    Zmarszczyłam brew i usiadłam na kamiennym bloku. Wbrew pozorom, bez pomocy moich kończyn zadanie to nie należało do najłatwiejszych, ale po paru sekundach się udało.

    – Kim jesteś? – palnęłam bez zastanowienia.

    – Kim ja jestem? – powtórzyła, jakby to pytanie ją zdziwiło. – Kim ty jesteś?

    – Zapytałam pierwsza, tam teges – burknęłam najciszej jak potrafiłam.

    Dziewczyna westchnęła głęboko podeszła do mnie. Stanęła naprzeciwko mnie, w odległości około dwóch i pół metra.

    – Niech ci będzie – mruknęła. – Jestem Nami Hono. Teraz ty.

    – A skąd mam wiedzieć, że z nimi nie spiskujesz? – zapytałam niepewnie.

    – Zostałam porwana, tak samo, jak ty – odparła. – Uprowadzili mnie, gdy byłam na misji.

    – Ciebie też? – zdziwiłam się, zapominając o ściszeniu tonu. Hono popatrzyła na mnie z wyrzutem. – Wybacz, zapomniałam, tam teges – dodałam, szepcząc.

    – Mogę wiedzieć, jak się nazywasz?

    – Uzumaki Kushina, tam teges – odpowiedziałam. – Dlaczego tu przebywasz? Jak długo? Skąd jesteś? – lawina pytań sama wypłynęła ze mnie, niczym rwący strumień u stóp gór.

    – Za dużo zadajesz pytań – stwierdziła Hono. – Pochodzę z Sunagakure, jeśli chcesz wiedzieć. Złapali mnie… chyba ze trzy miesiące temu, nie pamiętam dokładnie.

    – Ale… o co im wszystkim chodzi? Po co im Shimada Michiko? – zapytałam.

    Dziewczyna znów westchnęła.

    – Mój klan, w bardzo istotnym stopniu, wpłynął na historię klanu Shimada – odrzekła Hono. – Moi krewni od zawsze byli skłóceni z tym sensorycznym rodem z Takigakure. Jednak, parę lat temu, pomiędzy panią Michiko, a moim ojcem doszło do ostatecznego rozejmu. Porwali mnie dla przynęty, szantażu, by rodzina wyjawiła, gdzie przebywa Michiko.

     Słowa uwięzły mi w gardle. Przebywała tutaj trzy miesiące, miała rodzinę i nikt do tej pory jej nie odnalazł?

    – Dlaczego? – zapytałam. – Dlaczego cię nie odnaleźli?

    – Nie mam pojęcia – Hono wzruszyła ramionami obojętnie. – Wiem tylko, że od tygodnia muszę udawać martwą. Od pięciu długich dni nie miałam niczego w ustach, pomijając wodę, który przynoszą tutaj co tydzień w metalowym wiadrze.

    – Pomóż mi się stąd wydostać – palnęłam bez zastanowienia, poważnym tonem.

    Oczy Hono natychmiast się powiększyły. Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, a na jej drobnej, bladej twarzy zaczęło malować się przerażenie.

    – Co? Chyba się przesłyszałam…

    – Proszę, tam teges – zaczęłam. – Obiecuję, że jeśli mi pomożesz, wraz z moim mistrzem odprowadzimy cię do domu po skończonej misji…

    – A skąd pewność, że cię szukają? – zapytała, kompletnie nie wierząc w wypowiedziane przed chwilą moje słowa. – Wiesz, ja też myślałam, że mnie szukają, a tak naprawdę mnie olali. Mieli i pewnie po dziś dzień mają mnie gdzieś. Nawet się nie starali.

    – Mój mistrz taki nie jest… W Konohagakure wszyscy jesteśmy sobie lojalni i…

    – A skąd niby możesz wiedzieć, skoro nawet nie znasz życia? Ile masz lat? Dziesięć? Jedenaście? Ja mam piętnaście i już się przekonałam, jak ciężkie jest to cholerne życie…

    – Po prostu wiem, tam teges – przerwałam jej gwałtownie. Miałam już dość słuchania jej zbędnego gadania. Hono musiała się otrząsnąć i zacząć patrzeć racjonalnie na sytuację, w której tkwiłyśmy obie. – Ja też nie wiedziałam, jacy oni są, dopóki się nie przekonałam na własnej skórze…

     – Skoro jesteś z Konohy, to oczywiste, że powinni być dla ciebie mili i uprzejmi – burknęła.

    – Ale ja nie jestem z Konohy, tam teges! – uniosłam się. – W dodatku, jestem jinchuriki! I jak tu zabiegać o akceptację, kiedy od początku ma się pod górę? Mój kraj został zrównany z ziemia, po wiosce nie ma żadnych pozostałości, w Kraju Ognia znalazłam osoby, które myślą o mnie ciepło i nie odtrącają mnie i do nich właśnie należy mój mistrz! Wiem, że mnie odnajdzie!

    Hono popatrzyła na mnie ze smutkiem i skuliła głowę.

    – Wybacz – powiedziała szczerym, współczującym tonem pełnym skruchy. – Nie wiedziałam, że jesteś jinchuriki… i że twój kraj… i wioska… Przepraszam.

    – Nic się nie stało – odparłam. – To drobiazg, naprawdę. Po prostu, ja wiem, że nas odnajdą. Tylko… sama nie dam rady się stąd wydostać. Pomożesz mi?

     – Mogę pomóc, ale wciąż mam wątpliwości…

   – Dobra, to ja wstanę, a ty spróbujesz wyjąć z mojej kabury kunai i przetniesz linę na nadgarstkach, tam teges – poinstruowałam dziewczynę.

    Hono zmrużyła oczy, jakby się wahała i spytała:

    – A co, jeśli cię zranię? Przecież nie mam oczu z tyłu, a poza tym jest cholernie ciemno…

    – Przeżyję – mruknęłam.

    Zeskoczyłam cichutko z kamiennego bloku i odwróciłam się plecami do brązowowłosej. Wbrew tego, że była starsza ode mnie o pięć lat, była wyższa o niecałe cztery, może pięć centymetrów. Ukucnęła i związanymi rękami zaczęła ślepo wymacywać kabury, przypiętej do prawego uda. Po kilku nie udanych próbach, które zajęły nam kilkanaście minut udało jej się, odpięła pokrowiec i zaczęła zwinnymi ruchami związanych dłoni szukać metalowego, chłodnego uchwytu od kunaia.

    – Mam – oznajmiła i wyciągnęła broń.

    – Teraz powoli i ostrożnie, najpierw musisz odnaleźć moje ręce, tam teges – ostrzegłam.

    – Przecież wiem – burknęła.

    Jej dłonie, wraz z kunaiem, przesuwały się wzdłuż mojego ciała, aż natrafiły na włókienne sznury, obwiązane wokół nadgarstków. Zręcznie zmieniła kierunek broni tak, by ostrze mogło idealnie wycelować w liny. Hono zaczęła je przecinać, jednak schodziło jej się to dłużej, niż przewidywałam.

    – Co tak długo, tam teges? – zapytałam zniecierpliwona, z trudem powstrzymując się od głośnego tonu.

    – To się nie chce przeciąć – odpowiedziała szeptem. – O, poczekaj, jedna lina została przecięta. Teraz czas na kolejne.

    – Wybacz, że poganiam, ale musimy zrobić to jak najszybciej – odparłam poirytowanym już tonem.

    – Zobaczymy, co ty powiesz, gdy będziesz mi przecinała te sznury – burknęła, nie przestając ciąć.

    Na kolejne dwie liny straciłyśmy około piętnastu minut. Z moim niecierpliwym charakterem myślałam, że już sama je rozerwę, ale Hono w porę się udało. Nareszcie wolna, spojrzałam na swoje ręce. Widniały na nich intensywne sińce po włókiennych sznurach, półokrągłe zadrapania oraz świeże rozcięcie na dłoni, z którego powoli sączyła się krew. Pomimo tego, że nic nie poczułam, dziewczyna mnie zraniła kunaiem. Nie powiem – szczypało jak cholera, jednak teraz nie mogłam sobie pozwolić na chwilę słabości.

    Chwyciłam broń z rąk Hono i zaczęłam przecinać liny, okalające jej obolałe, blade nadgarstki. Szło mi sprawniej niż jej, może dlatego, że moje ręce nie były już obezwładnione. Po kilku minutach sznury puściły, a moim oczom ukazały się dłonie brązowowłosej. Jednakże, były one w o wiele gorszym stanie, niż moje – przekrwione sińce na kształt grubych kajdan, trzy otwarte rany z skrzepniętą krwią oraz pozbawione jakiejkolwiek siły, zmizerniałe palce, drżące w ciemności.

    W końcu, Hono siedziała tu dłużej ode mnie.

    – Co tak patrzysz? – zapytała.

    – Twoje ręce… to cię nie boli, tam teges? – odpowiedziałam pytaniem.

    – Nie mogę zważać na ból, jeśli przeszkadza mi on w osiągnięciu wyznaczonego przeze mnie celu – burknęła. – A tak na marginesie, strasznie piecze i szczypie, a w brzuchu mam kompletną pustkę.

    W czasie, gdy odcinałam sobie sznury na nogach, popatrzyłam na nią ze współczuciem. Jednak szybko się opanowałam, zerwałam liny, wbijające mi się w kostki i wstałam, pełna nadziei.

    – Dobra, to teraz przez okno – zachęciłam i ruszyłam w kierunku światła księżyca.

    – Jesteś pewna, że się zmieścimy?

    – Musimy zaryzykować i sprawdzić – odparłam, wzruszając ramionami.

    Czym prędzej podbiegłyśmy do okienka i wzrokiem wymierzyłyśmy jego wymiary. Gdybym wciągnęła brzuch i przeszła bokiem, wydostałabym się na zewnątrz i byłabym wolna. Hono zmieściłaby się bez żadnych problemów, przynajmniej tak mi się wydawało.

    – Dobra, Kushina, ale jak teraz otworzymy to okno? – zapytała.

    Wdrapałam się na kamienny parapet i zaczęłam dokładnie je oglądać. I tu zaczynały się schody, bowiem nie wiedziałam, jak otworzyć to okno. Ba, ja nawet nie miałam pojęcia, jak chociażby je uchylić, by dawało trochę świeżego powietrza. Jednak nie mogłyśmy tak łatwo zrezygnować – nie teraz, gdy już byłyśmy w połowie drogi do wolności.

    Nagle Hono skomentowała moją bezradność, dotyczącą zamkniętego okna i osunęła się na ziemię.

    – Cóż, nie wyjdziemy stąd…

    W ciemnych oczach dziewczyny pojawiły się drobne, przesiąknięte żalem łzy. Nie mogłam pozwolić, by cała w niej wola ucieczki się wypaliła.

    – Nie poddawaj się do samego końca, tam teges – mruknęłam, uśmiechając się szeroko i chwyciłam za kunai.

    – Co masz na myśli? – zapytała, ocierając łzy i podnosząc się gwałtownie z ziemi na wspartych, lekko drżących dłoniach.

     – Ano to, że wprawdzie zrobimy hałas, wyłamując szybę kunaiem, ale jak szybko zwiejemy, to nas nie odnajdą, tam teges.

     – Nie jestem przekonana…

     – A masz lepszy pomysł? – zapytałam, marszcząc brew.

     Wtem, twarz Hono się ożywiła, w jej oczach malował się genialny wręcz pomysł, który nie mógł się nie udać, a ponury wyraz twarzy zaczął przeistaczać się w delikatny, pełen zadowolenia uśmiech. Dziewczyna zaczęła kiwać głową.

     – Ty chyba nie wiesz, czym specjalizuje się klan Nami, prawda? – zapytała. Potrząsnęłam przecząco głową. – Cóż, naszą specjalnością jest lewitacja z wykorzystaniem naszej chakry… Jest tylko pewien problem…

     – Jaki, Hono?

     – Ja dopiero zaczęłam się jej uczyć, a skoro przez trzy miesiące nie miałam jak ćwiczyć, to może się nie udać – wytłumaczyła.

     – Nie poddawaj się do samego końca – powtórzyłam. – Wierzę w ciebie, dziewczyno.

     Hono złożyła ręce w kilka pieczęci i stanęła w idealnym bezruchu, niczym posąg. Wtem jej dłonie zaświeciły lekką, niebieską poświatą, podobnie jak okno, które znienacka zaczęło powoli wylatywać z kamiennych ram. Byłam pod wrażeniem mocy, jaką operowała, jednak błękitne światło chakry zaczęło natychmiastowo znikać. Dziewczyna była wyczerpana – nie miała już ani siły, ani mocy, by wykonać swoją technikę.

    Nagle wpadłam na pewien pomysł. Podeszłam do zaciskającej wargi z wysiłku Hono i otuliłam jej pieczęć swoimi dłońmi. Nasze ręce znów zaświeciły się, jednak teraz blask energii, jaka się z nich wydobywała, był o wiele potężniejszy. Równie dobrze mógłby pokonać wszelaką ciemność, panującą w pomieszczenu.

    Okno zaczęło dolatywać spokojnie do podłoża, gdy coś się stało. Obie, wraz z Hono, straciłyśmy nad nim kontrolę. Popatrzyłam na nią pytającym wzorkiem, a 0na wzięła gigantyczny haust powietrza i wypuściła go szybko.

    – Tylko, że… nie mam pojęcia, jak hamować lewitację – mruknęła.

    – Co? – zapytałam przerażona, zabierając przez przypadek dłonie.

    Okno upadło z hukiem i roztrzaskało się na kilkadziesiąt kawałeczków. Usłyszałyśmy kroki, dochodzące z zewnątrz, szybkie i pełne wściekłości, kierujące się do ciemnego więzienia, w którym siedziałyśmy.

    – Co się stało? – zagrzmiał głos szefującego ninja i zaczął dobijać się do naszego pomieszczenia.

    Pociągnęłam Hono za rękę, obie wdrapałyśmy się na parapet i zaczęłyśmy przeciskać przez okno. Wtem drzwi otworzyły się z hukiem od zewnątrz, a do pokoju wparowała postura szefa.

    – Na co, do cholery, czekacie? – krzyknął, a za nim wbiegło około dziesięciu, uzbrojonych ninja. – Te gówniary uciekają, łapcie je, już!

    Szczęście, że okno było małe, bo żaden z wrogich shinobich nie mógł się przez nie przecisnąć i musieli biec okrężną drogą przez korytarze w budynku. Mnie również nie szło najlepiej, ale Hono, która wydostała się jako pierwsza, pomogła mi, ciągnąć mnie z całej siły za ręce.

    Czym prędzej zaczęłyśmy biec, ile nam sił nogach starczało. Las, w którym znajdowała się owa mosiężna kamienica, był pełen rozłożystych drzew. Gdyby nie moja nowo poznana towarzyszka, pewnie już dawno straciłabym orientację w terenie, jednak ona ciągnęła mnie za rękę, z subtelnością i wdziękiem omijając wszystkie napotkane, chropowate konary.

    Shinobi z Takigakure wprawdzie nas doganiali, ale byłyśmy szybsze, na szczęście.

*          *          *

Po pół godzinie biegu zgubiłyśmy ninja z Wioski Wodospadu. Kompletnie zmęczone i wyprute z wszelkich sił, postanowiłyśmy się przespać w jednym z większych, gęstych krzewów w owym lesie. Mógł nas bezpiecznie ukryć i dać nam wymarzony odpoczynek. Jednak, nie zmierzałyśmy iść spać bez zastawienia jakichkolwiek pułapek na wroga.

    – Kushina! – krzyknął ktoś znienacka.

    Wtem odwróciłam się gwałtownie na pięcie, wyjęłam zwinnie kunai z kabury i ruszyłam do ataku. Dobrze, że mistrz Itari w porę chwycił mnie za nadgarstek, to nic nikomu jeszcze nie zrobiłam.

    – Auu – syknęłam z bólu.

    Ciemnowłosy jonin natychmiast puścił moją rękę i zaczął się jej bacznie przyglądać. Wtem, zza jego pleców wynurzyli się Hideki, Kiroi i pani Michiko.

    – Boże, Kushino, nic ci nie jest? – zapytał z troską. – Co ci się sta… – głos mojego mistrza zamarł, gdy z krzewu wynurzyła się Hono.

    Michiko zaczęła przyglądać jej się z zainteresowaniem, a także ze zdziwieniem. Jej wyraz twarzy momentalnie się ożywił na widok pobladłej, wychudzonej dziewczyny.

    – Ja cię pamiętam – powiedziała nagle ciężarna kobieta. – Ty jesteś córką Nami Koichiego… Nami Hono…

    Dziewczyna kiwnęła głową.

    – Boże, jak my się o ciebie martwiliśmy, młoda – zaczął mój mistrz. – Dziewczyno, musisz bardziej uważać.

    – Spokojnie, mistrz, z pomocą Hono udało mi się stąd wydostać, tam teges – odparłam.

    Wzrok jonina przykuła brązowowłosa. Uśmiechnął się do niej ciepło, tak jakby w ten sposób okazywał jej wdzięczność za pomoc, którą mnie obdarzyła. Piętnastolatka zarumieniła się i schowała twarz we włosach. Nie spodziewała się, że Itari po mnie przyjdzie i że będzie się o mnie martwił. Dzięki temu, czułam, że zmieniłam jej światopogląd, że wszczepiłam w nią nową dawkę nadziei.

     Nagle Hono, nie wiedzieć czemu, zaczęła się śmiać donośnie. Wszystkie zmartwienia, smutki, bark zaufania do ludzi, które się w niej tliły, jakby wygasły i wyniosły się z jej duszy. Teraz pozostawała w niej zwykła, piętnastoletnia dziewczyna, pełna radości, szczęścia i nadziei.

    – Dziękuję – powiedział Iatri.

    – Nie ma za co – oznajmiła Hono zadowolonym tonem. – To raczej ja powinnam podziękować jej.

    – Może jest coś, co moglibyśmy zrobić dla ciebie, Hono, w ramach wdzięczności? – zapytał mistrz.

    – Chciałabym dokończyć z wami tę misję – odparła bez jakiejkolwiek chwili zastanowienia. – A potem… moglibyście odstawić mnie do Suny?

    – Pewnie – stwierdził Itari. – Z przyjemnością.

*          *          *

Do Kraju Ziemi dotarliśmy w dwa kolejne dni. Nasza nowa towarzyszka, jako, że posiadała najmniej chakry, była poobijana i wychudzona, była niesiona na plecach naszego mistrza. Oczywiście, Hono chciała zaprotestować i iść o własnych siłach, ale sumienie Itariego mu nie pozwoliło.

    Na szczęście, nie natrafiliśmy już na żadnych obcych ninja. Trasa była spokojna i wyjątkowo cicha, na szczęście. Gdy już udało nam się bezpiecznie odstawić panią Michiko, całą i zdrową do domu, ugościła nas na kilka godzin, poczęstowała obiadem i zapłaciła.

    – Dziękuję bardzo – powiedziała. – Wybaczcie, że przysporzyłam tyle kłopotów, zwłaszcza tobie, Kushino…

    – Gdzie tam, nie ma za co przepraszać, tam teges.

    – Nie wiedziałam, że wciąż mnie ścigają… – zaczęła. – Cóż, ale przynajmniej w Iwagakure jestem już bezpieczna.

    – A co to za hałasy, Michiko? – dobiegł z kuchni męski, basowy głos i w drzwiach od dużego pokoju gościnnego pojawił się wysoki, uśmiechnięty od ucha do ucha mężczyzna.

    – Widzisz, Satoru, przyjęłam do siebie gości – oznajmiła. Trochę mnie zdziwiło, że zwraca się do niego po imieniu, ale natychmiast przypomniałam sobie, że jest on jej przybranym ojcem.

     – Jesteśmy shinobi z Konohy, którzy odprowadzili panią Michiko do domu – uściślił Itari, przełykając kawałek sushi.

    Satoru roześmiał się głośno.

    – Ach, trzeba było tak od razu – zawołał donośnie. – Cóż, bardzo dziękuję, za doprowadzenie mojej kochanej Michiko całej do domu. Mam nadzieję, że nie sprawiała wielkich problemów…

    – Satoru! – oburzyła się Michiko, a ten znów zaśmiał się głośno.

    – Oj, kochana, przecież wiesz, że się tylko tak z tobą droczę. Nie gniewaj się.

    Brunetka wywróciła oczami i uśmiechnęła się. Szczerze mówiąc, ciężko było każdemu z nas się nie uśmiechnąć, zwłaszcza Hono, z ustami wypełnionymi po brzegi słodkimi dango.

*          *          *

Przekraczając bramę Konohy czułam jednocześnie radość oraz smutek.

    Wypełniłam wymarzoną misję rangi C, wprawdzie potoczyła się inaczej, niż sobie wyobrażałam, ale mimo to, poradziłam sobie i wyszłam z niej praktycznie bez szwanku. Jednak szkoda mi było opuszczać panią Michiko i Hono, którą wspólnie odstawiliśmy do Suny. Okazało się, że Kazekage, jej rodzicie oraz przyjaciele od trzech miesięcy wyrywali sobie włosy z głowy i próbowali odnaleźć dziewczynę, jednak bez skutków, gdyż porywacze zatarli po niej wszelkie ślady.

    Wprawdzie Hono obiecała mi, że jeszcze kiedyś odwiedzi Konohagakure i spotka się ze mną, ale i tak łza w oku się zakręciła.

    – Czas rozstrzygnąć nasz zakład – zachichotał chytrze Itari, zacierając złowieszczo ręce.

    – Ten o twojej dziewczynie? – przypominał sobie Kiroi.

    – Dni, a raczej minuty twojego portfela są policzone, młody – mistrz zaśmiał się złowieszczo.

    Gdy tylko przekroczyliśmy bramę i znaleźliśmy się już pomiędzy uliczkami Konohagakure, dostrzegliśmy, że pewna kunoichi kierowała się w naszym kierunku.

    Miała może z metr siedemdziesiąt wzrostu. Była szczupłą, młodą dziewczyną z brązowymi, wycieniowanymi włosami i zadziorną grzwyką, ubraną w standardową kamizelkę joninów, białą bluzkę z czarnymi rękawami, sięgającymi do łokci oraz ciemne spodnie i wysokie, do kolan buty. W jej oczy – morskich, niemalże granatowych, tliła się złość i wściekłość. Odznaczała się również trójkątnym kształtem twarzy, ostrymi, nadającymi uroku, rysami oraz fioletowymi, trójkątnymi zmamieniami na policzkach.

    Z impetem podeszła do Itariego, zmrużyła go wzorkiem i zamachnęła się, uderzając mojego mistrza w policzek. Ten upadł i przeleciał z pięć metrów do boku. Dziewczyna znów do niego podeszła, tym razem złapała go za kamizelkę i podniosła do góry.

    – Czy ty zdajesz sobie sprawę, kretynie, jak ja się o ciebie martwiłam, jak nie dawałeś ani mi, ani Hokage żadnego znaku życia?! – wrzasnęła, stawiając obolałego Itariego na nogach.

    – Hana… przepraszam… ja…– mówił, masując się w policzek.

    Dziewczyna nagle uścisnęła go mocno w pasie i wtuliła się w jego ramiona.

    – Nie było cię dwa tygodnie, nigdy więcej mi tak nie rób, bo się nie pohamuję – zaszantażowała, uśmiechając się.

    – To ona się hamowała? – zapytał Kiroi zdziwiony.

    – Gdybyś naprawdę widział moc płci żeńskiej, to by cię to tak nie dziwiło, tam teges – odparłam. Jako Krwawa Habanero wiedziałam, co mówiłam.

    – Oj, coś mi się zdaje, że ty, bracie, to jednak ten zakład przegrałeś – powiedział Hideki, a ja wybuchnęłam niekontrolowanym śmiechem.

    – A właśnie, Hana, mogłabyś przyprowadzić swoją drużynę? – zapytał Itari. – Mój kochany praktykant Kiroi, postawi nam dzisiaj ramen.

    – Młody, taka rada – szepnęła do ucha szatynowi Hana. – Nigdy nie zakładaj się z Itarim, jeśli jest zbyt pewien, co zazwyczaj jest podejrzane i jeśli to on stawia ci zakład – dziewczyna zaśmiała się. – No, ale to będzie nie fair w stosunku do Jirayi… On też ma drużynę geninów, dopiero co wrócił z Kraju Deszczu, a my będziemy tak jeść ramen bez niego?

    – Słusznie, Hana, masz rację – przytaknął mój mistrz. – Zrersztą, słyszałem, że wydał książkę, więc trzeba to uczcić. Kiroi, szykuj swój portfel na kolejne cztery osoby.

    – Mistrzu! – warknął szatyn, a ja i Hideki zaczęliśmy się tarzać po ziemi ze śmiechu.

*~*~*

Matko, jakie to długie. W Wordzie zajęło 11 stron i okołu 3600 słów.

Pisałam to po trzeciej w nocy, nie nakryli mnie, bo moje rodzinne towarzystwo było zbyt zajęte swoimi gośćmi, na szczęście.

Dziękuję za wszystkie życzenia, naprawdę. Ech, uwierzcie, że naprawdę miło się robi człowiekowi na sercu kiedy czyta wasze komentarze i życzenia :)

Mam ochotę zaryć się pod ziemię, bo jutro mam trzy testy – z polskiego, z geografii i poprawkowy z matmy. Czy ktoś mnie może zarazić? Heh, niestety nie…

Cóż, czytając wasze komentarze do poprzedniej notki pomyślałam sobie, że zrobię wam taki prezent na święta i dodam taki bonus z misji na farmie :D . Bądź co bądź, również chciałabym to opisać. Co wy na to?

Poza tym, komentujcie! Wszelkie uwagi, sugestie, prośby i błędy piszcie pod notką.

Pozdrawiam gorące was, moje skarby

Isabel-chan.